Ik wil eerst en vooral iedereen bedanken voor de lieve berichtjes van steun die ik de afgelopen weken kreeg na m’n vorige bericht: hier, via Facebook of via mail.
Voorlopig gaat het relatief goed met me. Er werden geen uitzaaiingen gevonden. En dus werd er voor de lichte chemo als behandeling gekozen. De eerste behandelingsweek zit er sinds maandagavond op en het hcg in m’n bloed was weer goed gedaald. Van de behandelingen zelf heb ik wel wat last. De eerste dag voelde ik me wat misselijk ‘s avonds. Om de dag erna met barstende hoofdpijn naar het werk te gaan (wellicht had dat ook te maken met de snotvalling die ik had opgelopen). Daarna stabiliseerde dit, maar deed ik niets anders dan slapen. Na twee dagen werk en behandeling combineren op dinsdag en woensdag (de eerste dag van de behandeling was ik sowieso nog in ziekteverlof), besloot ik dan toch maar te stoppen. Dat was een lastige beslissing, want de oncoloog gaf te kennen dat ik wel zou kunnen blijven werken. En dus voelde het wat als opgeven aan.
Ik denk ook dat het te veel werd in m’n hoofd. Elke dag naar dat ziekenhuis. Die spuit laten zetten (ene dag chemo, volgende dag een soort ‘tegengif) en dat 8 dagen lang. Eventjes thuis zitten brengt me de nodige rust. Nu tijdens de rustweek (even geen spuitjes) slaap ik gelukkig iets minder. Gisteren heb ik zelfs een reuzenkom fruitsla gemaakt Voor mezelf om aan te sterken. Het resulteerde ook in een gevecht tussen mij en de granaatappel. Geen idee dat dat zo lastig was :-D. Maar goed, we gaan er nog een paar dagen van kunnen genieten. Tenminste als hij lang genoeg goed blijft. Ik heb er toch best wat citroen bij gedaan. Dus op hoop van zegen.
Wat er nog rest van de fruitsla, nadat ik gisteren al een eerste portie at :-). Vergis je niet, het is nog heel wat, want de kom is diep.
Mentaal is het nog altijd een zware dobber. Ik las gisteren een stuk van een vrouw die een aantal jaar terug hetzelfde meemaakte, in haar stuk schreef ze: “Don’t feel guilty if all you want is to get pregnant again immediately.” Dat is dus ook wat er constant door mijn kop spookt. Iedereen zegt: je moet eerst zelf beter worden voor je daar nog maar aan kan denken en dat klopt. Maar de realiteit van dit alles gaat nog wat aan me voorbij. Een paar weken terug werd ik ‘s nachts wakker en dacht ik bij mezelf: “shit ik heb kanker.” Maar verder dan dat heb ik er nooit bij nagedacht. Om een of ander reden leek het altijd logisch dat er geen uitzaaiingen zouden zijn en dat ik er met die spuitjes vanaf zou komen. Ik besef, achteraf gezien, maar al te goed dat dat niet zo evident is, maar ik denk dat je ook best positief blijft. En dan benauwt het gevoel je vooral dat je na de behandeling (die nog zeker tot 15 mei loopt) een heel jaar lang niet meer zwanger mag worden. Er zijn dan ook al die blije (terecht) berichten van mensen die hun zwangerschap aankondigen. Gisteren nog in de krant: drie radiopresentatoren worden mama of papa in oktober! Wel oktober dat was ook mijn maand. Ik gun al die mensen dat, begrijp me niet verkeerd. Maar ik vraag me soms af waaraan ik dit verdiend heb??? Vergeten zal ik deze periode nooit, maar ik denk wel dat het voor mij mentaal heel wat zal betekenen als ik wel een gezonde zwangerschap heb. Die wachtperiode lijkt zo tergend lang! Ik heb geen idee hoe ik die ga doorkomen :-(.
Volgende maand word ik 31 en voor het eerst gaat dat geen fijne verjaardag zijn. De tijd lijkt me nu echt in te halen. Tegen mijn 32ste zal ik nog steeds geen kindje hebben. Komt er nog bij dat ik m’n verjaardag in Andalucía ging vieren, maar dat we die reis hebben moeten uitstellen naar september. En dat m’n back-upplan, gaan eten in een sterrenrestaurant, er ook niet zal inzitten wellicht, want ik krijg de avond van m’n verjaardag ook een spuit en ik vermoed bovendien dat ik gecombineerd met die behandeling niet mag drinken. Dat laatste is niet zo’n grote ramp, maar in zo’n zaak pak ik toch meestal de aangepaste wijnen, want dat is een meerwaarde. Ik dacht dan nog eens hier te gaan eten, maar die blijken sinds dit jaar niet meer open op zaterdag. Geen idee hoe ik het dus ga vieren. Ik hoop dat het niet alleen met die spuit zal zijn 🙂 …
Op 1 april ging ik met vriendinnen naar een optreden van Bart Peeters. Dat deed me goed en ik amuseerde me rot. Toen ik tijdens de aanloop naar het concert nog naar wat nummers luisterde, kwam ik ook dit tegen. Hij speelde het niet die avond, maar dat maakt niet uit, het optreden was zo ook top. Op zijn site lees ik dat het over afscheid nemen gaat, maar het is ook wel van toepassing op mijn verlies. Zoals hier boven al duidelijk werd, lukt het me nog niet volledig om volgens z’n woorden te leven, maar ik doe alvast poging tot …
Ik ben zo blij om te horen dat er geen uitzaaiingen zijn. Hopelijk brengt de behandeling niet teveel bijwerkingen met zich mee en voel je je snel weer de oude. Ik denk dat het in jouw omstandigheden heel normaal is om vooral met je kinderwens bezig te zijn, je moet je daar echt niet schuldig over voelen. Ongewild op de rem moeten gaan staan, dat is nu eenmaal moeilijk om te verteren. Ik hoop alleszins met je mee op een mooie afloop, zowel wat je ziekte als een toekomstige zwangerschap betreft. Knuffel!
Dankjewel. Ik hoop ook op het beste. Voorlopig valt het met de bijwerkingen dus nog mee, buiten dat slapen maar da’s dan nog van het minste.
Lieve, lieve Marliese…
Ik leefde al zo erg met je mee, maar nu ik je gevoelens zo neergeschreven zie, begrijp ik de impact nog beter. Voor ons lijkt genezen nu jouw prioriteit te zijn, maar voor jou ligt die heel begrijpelijk ergens anders.
Hoe het voelt om een jaar lang je kinderwens in de koelkast te moeten zetten, weet ik niet. Ik was van mijn kids beide keren veel sneller zwanger dan verwacht, dus kan niet meespreken over pech en langdurig afwachten. Wat ik wel weet, is dat het verlangen naar een kind zo groot kan zijn, dat het echt pijn doet. En dat wens ik niemand toe, maar vooral jou niet.
Een jaar lijkt lang, maar gaat langs de andere kant ook zo snel voorbij. Hoe moeilijk ook, probeer je te focussen op andere leuke dingen en voor je het weet, is dat jaar om.
Dikke knuffel
Lieve Katleen, dankjewel. Ik ben heel blij gezegend te zijn met topcollega’s zoals jou. En gelukkig maar dat het bij jou allemaal wat vlotter ging. Ik wens het niemand toe! Ik ga idd proberen het jaar te vullen met leuke dingen. Mijn eerste plan was de halve marathon van Disney als doel. Maar dat was toen ik nog dacht dat de wachttijd 6 maanden ging zijn en ik er zonder behandelingen ging afkomen. Toen ik hoorde dat er chemo ging volgen, wist ik niet of een halve marathon nog haalbaar was tegen september. En je moest ook voor 1 juni een geschiktheidsverklaring opsturen van je arts. Nu gaan we normaal in Andalucía zitten als die halve marathon is, dus zal zeker niet voor dit jaar zijn. Verder probeer ik me ook te focussen op dingen die ik met een baby niet echt meer zou kunnen doen. Zoals naar de andere kant van de wereld reizen. Mss kan ik in 2017 nog wel zoiets plannen. Op bepaalde momenten overvalt het mij gewoon een beetje en dat gaat zo blijven tot 2017 vrees ik. 2016 is duidelijk mijn jaar niet. Maar ik maak er het beste van. Tot gauw, xxx.
meisje toch… ik leef echt met je mee. van op afstand, weliswaar, maar ik vind het zo erg voor je. alle mensen proberen je te troosten met de beste bedoelingen, maar ik begrijp heel goed dat je zelf enkel kan denken: ik wil zo graag een kindje.
kop op, en verlies de moed niet…
hopelijk heb je voldoende mensen in je omgeving die je helpen je zinnen te verzetten.
dikke dikke dikke knuffel xxx
Dankjewel. Ik heb idd veel vrienden die er voor me zijn. Ze spreken geregeld met me af en zo gaat de tijd voorbij. Het is waar dat je in zo’n tijd ziet wie je vrienden zijn. Mensen gebruiken dat vaak in de negatieve zin, maar ik heb het enkel nog maar positief kunnen ervaringen. Lieve berichtjes, kaartjes, mailtjes en uitnodiging om samen leuke dingen te doen.
Ook alle berichtjes die ik langs deze weg krijg, doen me veel. Je schreef onlangs nog die post over mensen die je had leren kennen via je blog. Awel ik begreep perfect wat je bedoelde. Heel fijn dat er ook via deze weg mensen aan me denken en met me begaan zijn.
Het klinkt misschien stom, maar ik denk echt geregeld aan je. Deels omdat ik ook een negatieve ervaring meegemaakt heb met een zwangerschap, maar wat jij meemaakt is nog zoveel erger…
Moest je ooit nood hebben aan een babbel, koffie of thee: laat maar weten!
X
Klinkt helemaal niet stom hoor, begrijp dat heel goed. Als ik nu iemand over een miskraam hoor vertellen, begrijp ik die pijn ook veel beter. Ook al is elk verhaal anders … Het steunt me dat er mensen zijn die aan me denken. En ik hou de optie op een koffiedate zeker in het achterhoofd :-).
Toch goed om te lezen dat het de lichte chemo werd en dat de behandeling goed aanslaat. Hopelijk blijven de bijwerkingen binnen de perken. En wat betreft die tegenstrijdige gevoelens, ik kan dat heel goed begrijpen. Ik denk dat dat ook normaal is en helemaal niks om je schuldig te voelen! Knuffel x
Dankjewel x!
Hey Marliese, in de banale drukte van het leven heb ik je vorige blogpost gemist. Was dat schrikken! Ik ben blij te lezen dat het lichte chemo is geworden. Eerst en vooral hoop ik dat je er zo snel mogelijk bovenop komt en dat de bijwerkingen van de chemo wat mogen meevallen.
Ik begrijp goed dat het heel moeilijk voor je moet zijn om je kinderwens even uit te stellen. Maar uitstel is geen afstel. Ik denk dat iedereen voor je hoopt dat je zo snel mogelijk toch die volgende stap gaat kunnen zetten. Veel moed xx
Hey Valerie,
Da’s niks hoor. Iedereen heeft wel eens drukke periodes, waarin er je dingen ontgaan. En merci voor de lieve woorden x!
Ik ben erg blij om te lezen dat er gelukkig geen uitzaaien zijn gevonden. Ik wil je veel sterkte toewensen. Het komt goed.
xx
Dankjewel!
ik kan perfect begrijpen dat het enorm veel pijn doet om je kinderwens even te moeten parkeren. Eens je die klik gemaakt hebt is dat uiteraard het enige waar je nog aan denkt. Hoewel je er medisch nu beter voorstaat dan het had kunnen zijn blijf je mentaal toch nog steeds een stuk gehavend door het hele gebeuren. Ik hoop dat je het ooit een plaats zal kunnen geven en als je nu baalt en het moeilijk hebt, dat is niet meer dan normaal. Zoals Josie schrijft: ook hier steeds welkom voor koffie of die befaamde thee 🙂 (of iets straffers)
Dankjewel. Het komt stap voor stap wel goed! En als er terug een moeilijke periode aankomt (wsl tijdens de donkere wintermaanden), dan hou ik je aan het aanbod voor de koffie ;-).