De laatste keer dat ik hier schreef, ging het over Bart Peeters en optreden in de Lotto Arena. Ik kreeg superveel toffe reacties en het had me goed gedaan dat schrijven, maar toen viel het weer stil. Deels komt dat, omdat schrijven deel uitmaakt van mijn job. Ik doe dat wel graag, maar ’s avonds ga ik liever sporten, lees ik een boek of kijk ik wat tv. Achter mijn pc kruipen en nog wat meer schrijven, zit er dan niet in.

Ik voel me er al lang niet meer schuldig over, maar jammer vind ik het wel. Omdat ik de interactie met m’n lezers mis. En dan sloeg het coronavirus toe en is alles emotioneel helemaal ontploft.

Ik heb best al voor hetere vuren gestaan, maar toch hakt het er hard op in. De eerste weken kwam dat door onduidelijkheid. Alleenwonend staat nl. niet altijd gelijk aan alleenstaand en dat leek de overheid niet echt begrepen te hebben. Het toppunt was toen ze op 1 dag, 3 keer van visie veranderden daarover. En dan word je van hier naar daar geslingerd. Mijn emoties schipperen constant van: wow zoveel rust, dit vind ik wel aangenaam, naar: huilbuien die uit het niets lijkt te komen.

Verveel je je dan niet?

En ja, in je kot blijven is niet moeilijk. En neen, ik heb mij nog geen seconde verveeld. Sommige mensen blijken te denken dat geen kinderen hebben, wil zeggen dat je niets om handen hebt. Tijdens de dag doe ik aan telewerk, ik sport veel, tijdens onze week collectief verlof heb ik de boel hier eens grondig opgeruimd. En er zijn boeken, puzzels, er is mijn eigen zaak, waar er altijd wel werk voor is. Ofwel van klanten, ofwel vanuit mezelf. Het is als alleenwonende enkel makkelijker om te telewerken :-), want er is minder afleiding.

Toch zie ik ook veel mensen onbewust vanuit hun eigen bubbel denken. We moeten het maar even volhouden, aftellen dat moet je vooral niet doen … Even is ondertussen al 1,5 maand en zal minstens 2 maanden zijn. Vanaf het begin dat we hier instapten, was ik mij bewust dat even niet even ging zijn. De persoon die je graag ziet, niet aanraken, is wat dag in dag uit het zwaarste op mij weegt. En dus heb ik soms wel eens afgeteld, hopende dat daar snel een einde aan zou komen. Ik wil me niet voorstellen wat dat is voor mensen die echt helemaal alleen zijn.

De blokkerende factor

Alle plannen die ik had om me wat bij te scholen op iets rustigere momenten, vervallen in het niets. Want ik kan me daarop niet concentreren. Ik heb genoeg om handen, maar als er dan toch eens een dood momentje is, dan begint de mallemolen te malen. En dat blokkeert me, onder meer ook hier, heb ik gemerkt. Zelfs nu terwijl ik dit schrijf, merk ik dat ik minder goed uit mijn woorden kom. En soms wil ik nu eenmaal gewoon even niets doen.

Ik stoor me als communicatieprofessional bovendien enorm aan de manier waarop er gecommuniceerd wordt. Gisteren was echt het toppunt, maar ook voor die bewuste persconferentie was er ergernis. En dat creëert alleen nog meer onrust en slechte nachten heb ik gemerkt. Ik kijk zo min mogelijk naar het nieuws, maar ik ben ook journalist van opleiding. Dus op zo’n moment als gisteren, dan wint de nieuwsgierigheid het even.

Ik kan evenwel niet anders dan er mij bij neerleggen en hopen dat er snel weer rust in mijn hoofd is. Anderzijds duim ik ook wel dat we de goede dingen bijhouden, dat we niet meer met zijn allen tussen 7 en 9 in de file gaan staan bijvoorbeeld. Al vrees ik er ook voor dat we dat snel weer vergeten gaan zijn, wat de voordelen nu ook weer waren.

En jij, hou jij je goed daar in je kot?