Het is zo’n vier maanden geleden sinds ik hier nog iets schreef. Nochtans had ik eind augustus een update geschreven rond mijn Bucket List en werd die toch niet gepost. Ik was er niet helemaal tevreden over. In dat geval druk ik liever niet op die publiceren knop.

Het was plots op. Niet de woorden, die zijn er altijd en veel aanwezig in mijn hoofd. Maar de zin om te schrijven, zowel voor mijn blog als professioneel. “De copykakker was uitgekakt”, zei ik wel eens. Achteraf bleek dat het vooral op mijn huidige job zo was, want wanneer ik in mijn bijberoep kon schrijven dan haalde ik er opeens wel terug energie uit.

Oververmoeid

Ik wist altijd al dat ik burn-out/bore-out gevoelig was, maar ik dacht dat je daarin kwam door te veel werk. De werkdruk lag hoog, maar ik had dat wel al eerder meegemaakt. Dat je ook (bijna) tot op dat punt kon komen door gebrek aan waardering, dat had ik niet zien aankomen. Ik had me in 2019 zoveel mogelijk proberen te bewijzen, want ik wilde hogerop. Eerlijk is eerlijk, ambitie zei me tot dan toe weinig. Maar ineens was het er wel. Ik was dat pure uitvoerende ook beu. En dan werd ons team gereorganiseerd en was er geen ruimte voor me om die stap vooruit te zetten. Of ja toch wel, maar in een functie die me weinig zei. En opeens was mijn motivatie volledig weg.

Ik weet niet of ik echt in de burn-out beland ben. Waarschijnlijk niet, want dan had ik wel thuis gezeten. Ik weet alleszins wel dat ik veel gehuild heb, echt veel. Dat ik lichter geraakt was dan anders, gevoeliger. En enorm veel geslapen heb en nog altijd veel slaap. De batterijen geraakten leger en leger. En zelfs uit mijn vakantie putte ik weinig energie. Nochtans heb ik verder alles om gelukkig te zijn.

Twijfel en opluchting

Ik heb dan een knoop doorgehakt en ben beginnen solliciteren. Ik deed dat wel al eens voor mediajobs, maar daar stootte ik constant op te weinig ervaring. Media blijft een droom, maar zeker geen must. En ik wist dat ik mijn kansen moest verruimen. Het ging allemaal redelijk vlotjes, want ik ben veel op gesprek mogen gaan. Maar vaak was het een net niet. Tot ik op gesprek ging bij een hogeschool (voor een communicatiejob), daar buitenging met het gevoel dat ik het weer niet was en drie uur later telefoon kreeg dat ik de job had.

Het was een halftijdse functie en ik heb een hele hoop rekeningen te betalen. Dus ik heb getwijfeld, ik ging het aanvullen met freelance, maar de zekerheid dat ik ging rondkomen die was er lang niet. Dus waar ik in de weken voor mijn beslissing kampte met buikloop, maagpijn, migraine-aanvallen … omdat de crash nabij was, kwam er nu stress rond die beslissing in de plaats.

Een paar dagen later volgde mijn ontslag en in eerste instantie de opluchting. Een paar weken zocht ik naar freelancejobs en begonnen er zich ook zaken aan te dingen. Toen ik ineens telefoon kreeg dat de school mijn contract wilde verruimen. Ik heb uiteindelijk voor 90% gekozen en de rest op freelance te houden. In de praktijk zal dat door werkverdeling op 1 volledige freelancedag neerkomen. Dat was opnieuw een moeilijke beslissing, want 50% freelance is soms makkelijker te vullen dan 10%. En die 90% zal de rekeningen betalen, maar als ik nog wat plezier wil kunnen maken, zal ik toch echt wel wat extra moeten verdienen. Het begint stilletjesaan te lopen, maar er is zeker nog wat ruimte voor wat extra’s.

Nieuw begin

Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag en voor iedereen die denkt dat het makkelijk is eens je een andere job gevonden hebt, dat is het niet. Ik wist dat ik mijn collega’s ging missen zodra ik de deur achter me dichttrok. Het is niet, omdat je je niet meer kan vinden in de marketingvisie van een bedrijf, dat je de mensen die er zitten ook niet meer moet. En ik heb het ondertussen al 100 keer gehoord. Alleen voor de collega’s moet je niet blijven. Neen uiteraard niet, heb ik ook niet gedaan. Maar dit gaat echt nog even blijven nazinderen. Ik mis ze nu al.

Vandaag zit ik voor de eerste keer op mijn nieuwe job. Ik heb er sowieso veel zin in hoor. Het is dus niet mijn bedoeling om er hier een klaagzang van te maken. En ik hoop dat mijn batterijtjes terug gevuld geraken in combinatie met mijn freelancewerk. Dus als er iemand hier vanaf december freelance copywritingwerk, redactiewerk of mediawerk (a girl can dream) heeft, laat dan snel iets van je horen :-).

En verder probeer ik rustig terug wat meer te bloggen. Zonder enige druk wel voorlopig 🙂 …

Edit: ik heb deze post geschreven op dinsdag 26 november, maar ben blijkbaar op publiceren vergeten te drukken. Bij deze!