Beste 2016

Je was niet heel erg lief voor mij. Dus ik ga eerlijk zijn, ik ben blij dat je er bijna opzit. Het verhaal over m’n gezondheid kennen m’n lezers ondertussen al langer. Maar ook voor m’n familie was je hard. En m’n mama kende ook haar moeilijke momentjes.

Toch was het niet allemaal kommer en kwel. Ik denk dat ik nog nooit zo hard geleefd heb als in 2016. Dat je daarvoor eerst even geconfronteerd moet worden met wat er allemaal mis kan gaan, is jammer, maar het was niet anders.

Er waren leuke momenten met mijn familie. Mijn vrienden die me op moeilijke momenten belden of me uit m’n kot kwamen halen. Lieve buren die er niet alleen een geweldige zomer, maar ook een fantastisch najaar van maakten. Ik heb dit jaar niet één, maar vier blogdates gehad met enkele topdames (twee met Josefien, één met Lieselot en één met Evi). Er werd veel plezier gemaakt met die supercollega’s van me. En ik leerde de bende toffe madammen van het Little Black Bike team kennen.

Er werd naast gehuild, gelukkig ook veel gelachen, lekker gegeten (en nog eens gegeten, en nog eens … wie me volgt op Instagram weet dat ik veel eet :-D) en gesport.

Ik nam eindelijk de tijd om te leren zwemmen (ik ben het nog steeds aan het leren) en leerde de nodige rust nemen. Ik werd in zekere zin een positiever mens ja (ik ja, de pessimist in mij had dat nooit voor mogelijk gehouden).

Je was een wervelwind 2016, zowel op positief als negatief vlak. Ik hoop je negatieve kantjes nooit meer te moeten terugzien, de positieve eens te meer. Ik wil verder blijven leven zoals ik dat nu doe. Genieten van de mooie dingen, nog meer vrolijke mensen leren kennen (en eten ja, veel eten ;-)).

We zijn aan de vooravond van een nieuw jaar en dus zeg ik met veel plezier: daaaag 2016, so long, farewell, auf wiedersehen, goodbye. En op een veel beter 2017, schol!

Het idee om een brief te schrijven aan het afgelopen jaar kwam niet van mezelf, maar van de fantastische Evi Renaux. Als je haar boek ‘Life on Sneakers’ nog niet gelezen hebt, doe dat dan zeker in 2017.