jobzoektocht

door

En toen liepen de batterijen leeg …

Het is zo’n vier maanden geleden sinds ik hier nog iets schreef. Nochtans had ik eind augustus een update geschreven rond mijn Bucket List en werd die toch niet gepost. Ik was er niet helemaal tevreden over. In dat geval druk ik liever niet op die publiceren knop.

Het was plots op. Niet de woorden, die zijn er altijd en veel aanwezig in mijn hoofd. Maar de zin om te schrijven, zowel voor mijn blog als professioneel. “De copykakker was uitgekakt”, zei ik wel eens. Achteraf bleek dat het vooral op mijn huidige job zo was, want wanneer ik in mijn bijberoep kon schrijven dan haalde ik er opeens wel terug energie uit.

Oververmoeid

Ik wist altijd al dat ik burn-out/bore-out gevoelig was, maar ik dacht dat je daarin kwam door te veel werk. De werkdruk lag hoog, maar ik had dat wel al eerder meegemaakt. Dat je ook (bijna) tot op dat punt kon komen door gebrek aan waardering, dat had ik niet zien aankomen. Ik had me in 2019 zoveel mogelijk proberen te bewijzen, want ik wilde hogerop. Eerlijk is eerlijk, ambitie zei me tot dan toe weinig. Maar ineens was het er wel. Ik was dat pure uitvoerende ook beu. En dan werd ons team gereorganiseerd en was er geen ruimte voor me om die stap vooruit te zetten. Of ja toch wel, maar in een functie die me weinig zei. En opeens was mijn motivatie volledig weg.

Ik weet niet of ik echt in de burn-out beland ben. Waarschijnlijk niet, want dan had ik wel thuis gezeten. Ik weet alleszins wel dat ik veel gehuild heb, echt veel. Dat ik lichter geraakt was dan anders, gevoeliger. En enorm veel geslapen heb en nog altijd veel slaap. De batterijen geraakten leger en leger. En zelfs uit mijn vakantie putte ik weinig energie. Nochtans heb ik verder alles om gelukkig te zijn.

Twijfel en opluchting

Ik heb dan een knoop doorgehakt en ben beginnen solliciteren. Ik deed dat wel al eens voor mediajobs, maar daar stootte ik constant op te weinig ervaring. Media blijft een droom, maar zeker geen must. En ik wist dat ik mijn kansen moest verruimen. Het ging allemaal redelijk vlotjes, want ik ben veel op gesprek mogen gaan. Maar vaak was het een net niet. Tot ik op gesprek ging bij een hogeschool (voor een communicatiejob), daar buitenging met het gevoel dat ik het weer niet was en drie uur later telefoon kreeg dat ik de job had.

Het was een halftijdse functie en ik heb een hele hoop rekeningen te betalen. Dus ik heb getwijfeld, ik ging het aanvullen met freelance, maar de zekerheid dat ik ging rondkomen die was er lang niet. Dus waar ik in de weken voor mijn beslissing kampte met buikloop, maagpijn, migraine-aanvallen … omdat de crash nabij was, kwam er nu stress rond die beslissing in de plaats.

Een paar dagen later volgde mijn ontslag en in eerste instantie de opluchting. Een paar weken zocht ik naar freelancejobs en begonnen er zich ook zaken aan te dingen. Toen ik ineens telefoon kreeg dat de school mijn contract wilde verruimen. Ik heb uiteindelijk voor 90% gekozen en de rest op freelance te houden. In de praktijk zal dat door werkverdeling op 1 volledige freelancedag neerkomen. Dat was opnieuw een moeilijke beslissing, want 50% freelance is soms makkelijker te vullen dan 10%. En die 90% zal de rekeningen betalen, maar als ik nog wat plezier wil kunnen maken, zal ik toch echt wel wat extra moeten verdienen. Het begint stilletjesaan te lopen, maar er is zeker nog wat ruimte voor wat extra’s.

Nieuw begin

Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag en voor iedereen die denkt dat het makkelijk is eens je een andere job gevonden hebt, dat is het niet. Ik wist dat ik mijn collega’s ging missen zodra ik de deur achter me dichttrok. Het is niet, omdat je je niet meer kan vinden in de marketingvisie van een bedrijf, dat je de mensen die er zitten ook niet meer moet. En ik heb het ondertussen al 100 keer gehoord. Alleen voor de collega’s moet je niet blijven. Neen uiteraard niet, heb ik ook niet gedaan. Maar dit gaat echt nog even blijven nazinderen. Ik mis ze nu al.

Vandaag zit ik voor de eerste keer op mijn nieuwe job. Ik heb er sowieso veel zin in hoor. Het is dus niet mijn bedoeling om er hier een klaagzang van te maken. En ik hoop dat mijn batterijtjes terug gevuld geraken in combinatie met mijn freelancewerk. Dus als er iemand hier vanaf december freelance copywritingwerk, redactiewerk of mediawerk (a girl can dream) heeft, laat dan snel iets van je horen :-).

En verder probeer ik rustig terug wat meer te bloggen. Zonder enige druk wel voorlopig 🙂 …

Edit: ik heb deze post geschreven op dinsdag 26 november, maar ben blijkbaar op publiceren vergeten te drukken. Bij deze!

door

Op naar een nieuwe uitdaging!

Een tijdje terug schreef ik een post over mijn jobzoektocht. Daar is ondertussen sneller dan gedacht een einde aan gekomen. Eind april solliciteerde ik voor de functie van communicatie-expert. In eerste instantie een vervangingscontract voor iemand die in zwangerschapsverlof ging, maar er stond wel bij dat er een mogelijkheid was op een vast contract. Ik heb even getwijfeld, maar dan besloten dat ik het risico moest nemen. Sommige mensen zullen het misschien een domme beslissing vinden om te solliciteren voor een contract van bepaalde duur, wanneer je een contract van onbepaalde duur hebt lopen. De situatie op mijn huidige werk was voor mij echter onhoudbaar.

Ik stevende af op een bore-out, iets waar ik voor ik er werkte nog nooit van gehoord had. Want ja zo hard werken tot je helemaal opgebrand raakt ofwel de burn-out, dat kent iedereen ondertussen wel. Maar wanneer je capaciteiten onderbenut blijven dan kan je dus ook in iets gelijkaardig terechtkomen. Ik heb daar zo veel mogelijk over gezwegen, want het is al een heel gedoe om de burn-out uit te leggen. Velen stuiten daarbij (onterecht!!!) op onbegrip. Laat staan dat ik moest gaan uitleggen dat ik me zo verveelde op mijn werk, dat ik helemaal leeg thuiskwam en vaak tranen met tuiten huilde. Ik kon mij de reacties al zo voorstellen. “Je hebt toch werk. Wees tevreden met wat je hebt. De jonge generatie is te verwend, ze willen enkel een job die ze graag doen …” Dit laatste is trouwens waar, ik ben niet gemaakt om dag in dag uit een job tegen mijn zin te doen. Dat weegt op mij. Ik weet dat er mensen zijn die dit heel hun leven doen, die hun job nooit graag gedaan hebben, maar toch door de zure appel bijten. Je hebt immers een inkomen nodig. Maar ik heb al jobs gehad die ik wel graag doe en ken daarom eens te meer het verschil. Je brengt uiteindelijk een groot deel van je dag op kantoor/je job door. En ik vind het dan belangrijk dat ik daar graag zit. Uiteraard zijn er dagen waarop het wel eens tegensteekt. Daar bijt je dan door, maar dat is nog iets anders dan je dag in dag uit naar het werk te moeten slepen.

Ik vond het dus het risico meer dan waard. Zo gezegd zo gedaan en op mijn verjaardag mocht ik testen gaan doen en was er een gesprek. Dat verliep goed en een paar dagen later kreeg ik te horen dat ik een assessment mocht doen. Dat was best heftig, ik dacht echt dat ik er niet goed vanaf had gebracht. Dat gevoel bleek verkeerd, want opnieuw een paar dagen later kreeg ik telefoon. Ik mocht mijn contract komen tekenen. Zo geschiedde, een dag later (vorige week vrijdag) tekende ik m’n contract. Dan moest er nog één obstakel overwonnen worden. Ik moest beginnen op 1 juni. Wat wil zeggen dat mijn werkgeefster een opzegging met wederzijdse toestemming moest tekenen. Omdat ze vrijdag nog in het buitenland zat, zat ik dus een heel pinksterweekend in spanning. Mijn bazin wist dat ik op deze job had gesolliciteerd (omdat ik zoals eerder gezegd al open kaart had gespeeld) en ze wist ook dat dit op 1 juni te beginnen was. Ideaal vond ze dit niet. Dus bleef de vraag of ze nog steeds wilde tekenen. Dat deed ze en ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor. Het lag ook niet aan haar of de collega’s, het was gewoon inhoudelijk. Ze was me niet graag kwijt, maar ze vond ook niet dat ze mij een job kon ontzeggen.

Ik vond het eerlijk gezegd ook geen ideale situatie. Door de gelijkschakeling van het statuut van arbeiders en bedienden, was mijn echte opzegperiode twee maanden en twee weken. In juli zou daar nog een week zijn bijgekomen. En zo komt er elke 6 maanden een week bij. Dit is overigens enkel zo voor personen die voor januari 2014 ergens zijn aangeworven. Zij moeten de vorige opzegperiode (1,5 maand) combineren met de nieuwe opzegperiode (waarbij je sinds 2014 elke 6 maanden dat je ergens werkt een week extra opzeg moet doen). Toen ik nog in het geheim solliciteerde, stuitte ik daarbij altijd op wat moeilijkheden. “Mja dat is echt wel heel lang.” Zodra ik mijn werkgever op de hoogte had gesteld, had ik dan ook afgesproken dat we het op maximaal 1,5 maand zouden houden. Dat leek me al lang genoeg. Maar dat ik nu na een week moest vertrekken (een korte week van 4 dagen dan nog). Dat had ik op voorhand nooit gedacht. Enerzijds is dat voor mijn mentale gezondheid goed. Er komt abrupt een einde aan en ik kan mij op een nieuwe uitdaging storten. Anderzijds is het wel vreemd om je vorige werk zo ineens achter te laten. Ik heb mij vorige week dus vooral bezig gehouden met het maken van handleidingen voor mijn opvolger die er in de toekomst zal komen. Zodat die persoon makkelijk zijn/haar weg zal terugvinden. Ik had dat geluk zelf niet, want mijn voorganger had het bedrijf al verlaten toen ik begon. En toen was er niets. Dat is ook gelukt, maar ik vond het maar een kleine moeite om de handleidingen te maken. Het was toch rustig vorige week.

Verder heb ik vrijdag afscheid genomen van mijn collega’s en mijn bazin. Jammer uiteraard, maar ik ben ervan overtuigd dat er op mijn nieuwe job een stel nieuwe leuke collega’s staan te wachten. Het zal terug even wennen worden, want in plaats van elke dag naar het werk te fietsen, moet ik mij nu terug met de auto verplaatsen. Maar ik heb alvast veel zin in morgen. Hopelijk ligt de job mij een stuk beter en hopelijk mag ik na 6 maanden blijven. Maar mocht dat niet zo zijn, ben ik toch een ervaring rijker. To be continued …

Een van de afscheidscadeautjes van m'n collega's.

Een van de afscheidscadeautjes van m’n collega’s.

door

Ook communicatiewetenschapper/journalist zkt werk

Vanmorgen las ik in de krant dat het voor pas afgestudeerde leerkrachten enorm moeilijk is om een job te vinden. Vaak sturen ze 100 sollicitatiebrieven voor ze maar één antwoord krijgen. Meestal komt er dus gewoon geen reactie. Er zijn 7.326 leerkrachten voor amper 417 vacatures. Beginnende leerkrachten zijn gedoemd om van de ene interim naar de andere te gaan of een andere job te kiezen. Wel ik voel met hen mee!

Van dagcontract naar interim
Toen ik als communicatiewetenschapper/journalist afstudeerde had ik hetzelfde probleem. En tegen ons werd er tijdens onze studies tenminste eerlijk gezegd dat het moeilijk ging zijn om een job te vinden. Leerkracht wordt gezegd, is een knelpuntberoep, maar dat blijkt enkel voor bepaalde vakken zo te zijn. Ikzelf mocht op de dag dat ik afstudeerde, beginnen bij een krant, met dagcontracten weliswaar. Ik dacht toen nog dat ik geluk had, want in het begin liep dat vlotjes. Als je echter na meer dan een jaar nog met dagcontracten werkt, dan wil je toch wel meer zekerheid. Gedurende dat jaar stuurde ik honderden sollicitatiebrieven. Vaak kreeg ik geen reactie. Als ik er wel één kreeg, stootte ik op gebrek aan ervaring. Hoewel ik op dat moment bij de krant ervaring aan het opdoen was. Uiteindelijk stuurde een vriendin mij een vacature bij het bedrijf waar zij aan de slag was en kreeg ik daar een job aangeboden. Interim voor 6 maanden, een job die buiten mijn sector viel. Die job lag me echt niet, maar ik heb wel tot mijn laatste dag mijn best gedaan.

Daarna kon het sukkelstraatje weer beginnen, terug solliciteren. En weer niet genoeg ervaring. Een half jaar heb ik zonder werk gezeten en dat doet iets met een mens. Telkens dat deksel tegen de neus krijgen. Wat scheelt er toch met mij? Waarom mag ik niet op gesprek? Na 6 maanden kreeg ik een job aangeboden. Een job als redacteur bij een bureau dat zich bezighield met mediaprojecten. Een job die ik doodgraag deed en waarbinnen ik na een tijdje naast redacteur, een meer coördinerende rol op mij nam. Helaas had de economische crisis er hard toegeslagen. En na iets minder dan drie jaar moesten ze mij dus laten gaan. Daar ging ik weer, sollicitatiebrieven versturen aan de lopende band. Gelukkig ging het dit keer al iets vlotter. En binnen mijn opzegperiode vond ik een nieuwe job.

Onvrijwillige jobhopper
Nu blijkt dus dat deze job te administratief is voor mij. Dat ik er als communicatiewetenschapper en journalist er mijn ei niet in kwijt kan. Ik mis uitdaging en het zorgt ervoor dat ik vaak met tegenzin naar het werk ga. Het is soms moeilijk om uit te leggen aan een buitenstaander, maar dat weegt op me. Ik word er enorm ongelukkig van. Onlangs heb ik hierover open kaart gespeeld met mijn werkgever. We zijn een klein bedrijf waar maar vijf personen werken (mijn werkgever en haar partner inbegrepen). Als je dan constant halve dagen opneemt om te solliciteren, begint dat op te vallen. Het resultaat is wel dat ik nu met een cv zit dat jobhopper schreeuwt. Terwijl ik hier nooit voor gekozen heb. Voor mij heeft het constant zoeken naar een nieuwe job tot een serieuze achterstand geleid. Sparen is namelijk heel moeilijk als je in het begin van je carrière steeds weer naar af moet. In de periodes waar ik geen andere (vaste) job achter de hand had, kon ik bovendien niet onderhandelen over mijn loon. Het was te nemen of te laten.

Momenteel lukt het solliciteren al iets beter dan vroeger. Ik mag toch al wat meer op gesprek, maar ook nu duurt het weer te lang. Vaak krijg ik te horen dat er meer dan 100 kandidaten waren voor een functie. Als het profiel van een van die kandidaten dan net iets beter aansluit, dan kiest de potentiële werkgever (logischerwijze) voor die persoon. Ik zou bijvoorbeeld graag bij een uitgeverij werken, maar ik heb er geen ervaring mee. De afgelopen maanden solliciteerde ik twee keer bij een uitgeverij. Eén keer mocht ik op gesprek bij het rekruteringsbureau dat was ingeschakeld, maar sneuvelde ik na de eerste ronde, omdat een andere kandidaat al een gelijkaardige job bij had uitgevoerd. De andere keer mocht ik gewoon niet op gesprek. En zo gaat het maar door … Soms is het een echte lijdensweg dat solliciteren.

Hoop doet leven!
Vandaag kreeg ik gelukkig positief nieuws. Ik mag nog eens op gesprek. Bij een bedrijf dat de moeite nam om mij eerst telefonisch te screenen. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Drie sollicitatiesrondes of meer, als je nog een vaste job hebt met 20 dagen verlof, waarvan er tien dagen door het bedrijf worden vastgelegd tijdens de vakantieperiodes en je nog graag op reis gaat buiten het hoogseizoen, het is geen evidentie. Ik hoop dat er iets uit voortkomt. En aan alle beginnende leerkrachten: ik duim dat er ook voor jullie snel iets uit de bus mag komen!!!