Photo by Alexander Mils on Unsplash

“Het leven is niet gelopen zoals ik het voor mezelf vooraf gepland had. Trouwen en kindjes krijgen, ik had dat ook als iets gezien wat ik al voor mijn 30ste bereikt zou hebben. Maar ik geloof oprecht dat ik nu sta waar ik altijd al had moeten staan en ik ben gelukkig”, zegt ze. “Voor mij geldt net hetzelfde”, antwoord ik. En bij mezelf denk ik dat het een beetje is zoals Sam Bettens het zingt: But mostly now, I’m greatful that you’re where you want to be. Not quite here, and not quite there, but somewhere in between. 

We staan op de Oude Markt in Leuven met een optreden van The Van Jets op de achtergrond. Zij en ik, we zijn nog de enige twee kinderlozen uit onze vriendengroep van het middelbaar. Ze heeft me net haar grootse plannen aangekondigd en hoewel het niet volledig als een verrassing komt, ben ik toch wel wat van mijn melk. Ik stel de ene vraag na de andere en ik merk, ze heeft hier goed over nagedacht. Ik heb haar zelden meer relax gezien. Het wordt een mooie avond met een leuke babbel. Het is in zekere zin jammer dat we dit de afgelopen jaren niet meer gedaan hebben. Maar het is dat het zo moest zijn en ik ben blij voor haar en zij voor mij, zegt ze. We nemen afscheid en hopen elkaar in augustus nog eens te treffen.

Terwijl ik naar huis rijd, merk ik dat het mij onbewust wat rustiger gemaakt heeft. Ik heb het niet altijd door, maar soms maak ik me zorgen over dingen waar ik toch geen vat op heb. Terwijl ik op een harde manier geleerd heb dat dat geen nut heeft. Dat zal nooit volledig weggaan, maar zo’n mentale reminder helpt wel. Ik ben op dat eigenste moment dan ook ongelofelijk dankbaar: dankbaar dat ik zulke goede vrienden en vriendinnen heb, dankbaar voor haar wijze woorden en dankbaar dat ik van de kleine dingen kan blijven genieten.