Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.
In juni sloeg ik deze post over en juli was voorbij voor ik het wist. Dus daarom begin augustus even een combinatie van beide maanden. Voor zover ik nog weet wat mij in juni allemaal bezig heeft gehouden.
-Nieuwe job: Op 1 juni startte ik op mijn nieuwe job en die bevalt me gelukkig erg goed. Gedaan met mij op zondagochtend al slecht te voelen, omdat ik de volgende dag moet gaan werken. Vorige week woensdag had ik een gesprek ik voor de vaste functie, blijkbaar zijn daar heel wat reacties op gekomen. Dus het is duimen dat ik mag blijven!!!
-Komkommertijd op tv: in de zomer is er echt geen bal op tv, dus hoopte ik wat boeken te kunnen lezen. Tot zover dat goede voornemen, want er kwam dus niets van. Ik keek wel heel wat afleveringen van Vive le vélo. Al jaren vind ik dat een prachtig programma en ik ben bovendien ook een wielerliefhebber. Toen ik journalistiek studeerde wilde ik sportjournalist worden. Het is bovendien altijd een droom van me geweest om eens aan Vive le vélo te mogen meewerken, of als dat niet lukt, ooit eens in het spoor van de Tour te rijden. Wie weet lukt het me wel eens. Wie weet niet, maar ik heb ook dit jaar weer genoten van het programma.
Verder zag ik True Detective – seizoen 1 via Play More. Het duurde even voor ik erin mee was, maar daarna heb ik het mij geen seconde beklaagd. Het is weer zo’n serie waarvan het al van de begingeneriek goed zit. Momenteel zijn ze de serie op Canvas aan het uitzenden en ik kan ze alleen maar aanraden. Ik ben ondertussen aan seizoen 2 begonnen, maar daar ben ik tot nu toe veel minder van overtuigd. Ten slotte kijk ik ook nog steeds trouw naar Pretty Little Liars. Blijkbaar zou ik tegen 11 augustus (wanneer het zomergedeelte van seizoen 6 eindigt) eindelijk moeten weten wie ‘A’ is. Daarna zou er tegen januari een sprong in de tijd gemaakt worden voor het tweede deel van seizoen 6. Op de blog van Josie las ik dat zij Orange is the New Black terug heeft opgepikt. Daar ben ik vorig jaar ook aan begonnen, maar dat heb ik dan tijdens de herfst opgegeven, omdat ik al tientallen andere series kijk tijdens de herfst/winter. Series genoeg nog om te kijken en dus blijven de boeken maar liggen. Soms is de avond zo voorbij. Eventjes gaan lopen, eten, nog wat blogberichten lezen. Mijn achterstallige Cosmopolitans doornemen. En dan is het weer tijd om in m’n bed te kruipen. -M-eatery: met twee vrienden van me ging ik eten bij het Mechelse M-eatery. En ja dat heeft gesmaakt, al at ik wel al eens betere steak bij Bovis. Maar deze kwam toch op een mooie tweede plaats.
-Zon, zon zon: de Belgische zomer had al veel moois voor ons in petto. Je hoort mij zeker niet klagen, want ik hou enorm van dit weer. Hoe warmer hoe liever.
-Gaan shoppen: In het begin van de maand juli kocht ik een kleedje in solden bij Lily in Mechelen. Op maandag 27 juli gingen we shoppen in Antwerpen in de hoop daar nog wat deals te doen. Toch nog wat dingen gescoord (een nieuwe portefeuille, twee playsuits, een blouse, een t-shirt en teenslippers), al was het meeste uiteraard al nieuwe collectie (zoals ik zo vaak voor heb), maar ik was toch blij met ‘de buit’.
Playsuit van bij Paleis Antwerpen
-Een koersfiets gekocht: dat stond al langer op de planning. Het is een instapmodel, want je weet maar nooit dat het me niet bevalt. En voorlopig rijd ik nog met gewone pedalen. Dat bleek gisteren ook maar best, want ik voelde me helemaal nog niet zeker tijdens het eerste ritje. Maar naar het einde toe begon dat gelukkig al wat te beteren. Ik blijf daarbovenop ook nog lopen hoor, dat blijft toch m’n voorkeurssport :-).
-Cinema’ke gedaan: we hebben hier een bioscoop om de hoek en toch gaan we veel te weinig. Uit nostalgie wil ik al een dikke maand Jurassic World zien, maar dat is er nog steeds niet van gekomen. Vrijdag werd het Pitch Perfect 2, omdat ik echt zot was van die eerste film. De tweede viel wat minder goed mee, zoals dat vaak is met sequels, maar toch een aantal keer heel hard gelachen met Rebel Wilson.
Voilà twee maanden waarin heel wat te gebeuren stond. En ook voor augustus staat gelukkig er heel wat leuks op de planning :-). Ik heb er alvast veel zin in!
Vandaag is mijn favoriete Belgische festival begonnen en voor het eerst in 16 jaar ben ik daar niet bij. Ja 16 jaar dat lees je goed, meer dan de helft van mijn leven bracht op de Vlaams-Brabantse wei door. Dat het slechts op een kwartiertje van mijn ouderlijk huis was, heeft daar uiteraard ook wel mee te maken. Het eerste jaar was ik nog gewoon een betalende klant en had ik een dagticket. Een jaar later stond ik aan de toog. Toen nog om cola te tappen (dat was toen nog met zo’n machine), ik heb er jaren over gedaan voor ik mijn eerste pint tapte en of die dan fatsoenlijk was, laten we in het midden :-). Bedoeling was eigenlijk dat ik dat eerste tapjaar lege bekertjes zou oprapen, maar lang heeft dat niet geduurd.
Het doet raar om er niet bij te zijn. Toen we in april beslisten dat we zouden stoppen, was dat niet van harte. Zowat ons hele team stopte ermee (om redenen die we begrijpen) en we zagen het niet zitten om dan zonder dat team verder te gaan. Maar in zekere zin voelde het alsof we er geen afscheid van genomen hadden. Had ik vorig jaar geweten dat het mijn laatste jaar daar was, had ik dat toch anders beleefd. Kwam daar nog bij dat ik mijn kans had gemist op een combiticket, dus al die groepen die ik zou missen, ik zag het als een regelrechte ramp. Vorige week dinsdag kreeg ik echter bericht van de wachtlijst. Er waren terug combi’s vrij (dit was voor het afzeggen van de Foo Fighters). Ik heb er dan even over nagedacht en toch besloten om het niet te doen. Het zou toch niet hetzelfde geweest zijn. Bovendien ben ik al een dagje ouder 😉 en ik genoot er wel van om tussen de optredens door op een fatsoenlijke stoel te kunnen zitten. Een deel van het wrange gevoel is daardoor wel weggenomen. Maar toch is het vreemd om er niet bij te zijn als de deuren opengaan. Om die eerste pintjes te zien vloeien, de eerste groep te horen … Ik ga het missen.
Onze crewpull uit 2012
Speciaal voor de gelegenheid haal ik mijn 15 favoriete Werchtermomenten boven. Edit: ik heb besloten om de name dropping te verwijderen, gewoon omdat ik daar zin in had.
-Zowat elk jaar was ik aanwezig bij de opstart. Dat wil zeggen dat ik er vaak was voor de deuren opengingen. Dan had je de kans om de wei nog te zien voor er één mens op liep en als het gras er nog heel groen en onbezoedeld uitzag :-). Telkens een fijn moment.
-Als je werkt verbruik je calorieën en dat zorgt voor honger. De organisatie voorzag ons altijd van genoeg foodbonnen om het weekend door te komen. En we mochten ook enkele keren per weekend bij de catering gaan eten. De voormalige cateraar (sinds enkele jaren is het iemand anders) zag ons echter niet graag honger lijden. Dus bij overschot stond er tijdens de nachtshift vaak lekkers te wachten: varkenshaasje met kroketten, chocoladebroodjes die ze al klaar aan het maken waren voor de volgende ochtend … het werd allemaal gesmaakt.
-Tijdens mijn eerste jaar communicatiewetenschappen viel mijn proclamatie in het midden van het festival. Drama want ik zou de Sugababes missen … en ik mocht van mijn ouders de proclamatie niet skippen. Mijn nonkel reed een vriendin en mij met zijn wagen tot in Leuven. Daar kreeg ik totaal onverwacht te horen dat ik geslaagd was (in het eerste semester nog twee onvoldoendes, maar één opgehaald, voor die andere 9 gedelibereerd en voor alle examens uit het tweede semester geslaagd). Het festival was nog nooit zo plezant. En ik was op tijd terug voor de Sugababes!
-Ik studeerde communicatiewetenschappen en journalistiek, omdat ik journalist wilde worden, meer bepaald sportjournalist. Tijdens een nachtshift moest ik een bekend journalist ooit ‘s nachts pinten weigeren (en ook een cola en een koffie), want de shift zat erop. Oh neen dacht ik, daar gaat mijn journalistieke carrière. Gelukkig nam hij het allemaal goed op :-). En ondertussen ambieer ik al lang geen journalistieke carrière meer.
-Tijdens de WK finale van 2002 stonden er nog televisies. Het was Duitsland-Brazilië en dat jaar heb ik voor Duitsland gesupporterd. Het was nl. het jaar dat onze vriend Prendergast (ken je hem nog?) onterecht een goal van Marc Wilmots afkeurde tegen, jawel, Brazilië. Ik probeerde de Duitsers dus naar de overwinning te schreeuwen samen met nog wel enkele mensen in de tent. Helaas ze verloren met 0-2.
-We spreken twee jaar later: EK. Dit keer geen tv meer in de tent. “Als je voetbal wil zien, moet je maar thuisblijven”, luidt het oordeel van de organisatie. Dus gaan we toch op zoek naar een scherm. En daar staan we dus voor de trailer van VRT, waar we door een raampje op het allerkleinste scherm ooit, voetbal kunnen zien. Het Griekse elftal wordt Europees kampioen. In de tent vieren de Grieken feest :-).
–Gênant momentje vorig jaar, bekend persoon x doet zijn bestelling en vraagt na zijn bestelling of ik bekend persoon y ken. Ik antwoord: “van zicht ja.” Blijkbaar wilde persoon x een goeie vriend zijn en persoon y op een pint trakteren. Hij vroeg daarna heel vriendelijk of ik die pint naar hem wilde brengen. Ik besefte dus iets te laat dat hij niet wilde informeren of ik een of andere diepe band had met mijnheer y :-D.
-Mijn nonkel is een geboren netwerker. Zijn netwerk op Werchter was immens. Hij had connecties met de security en regelde wel eens dat er iemand van ons team front mocht. Ik had hier nog nooit gebruik van gemaakt, maar tijdens een optreden van Keane besloot ik eens te vragen of mijn beste vriendin en ik front mochten. Mijn nonkel sprak met de security. Er was echter een probleem. Keane had een tweede klein podium voor een akoestische set. Dat podium bevond zich in het midden van het publiek en dus mocht er bijna niemand front. Zelfs de security werkte met een minimumbezetting. De tweede beste optie was de PA. Daar zaten we dan met een geweldig zicht over de wei. Mijn beste vriendin vroeg nog of we daar het optreden wel zouden horen. Hilariteit alom bij de security-man: “juffrouw heeft u oordoppen bij?” Ja, het geluid was inderdaad dik oké ;-).
-Een ander voordeel van mijn nonkel zijn netwerk was dat hij bij de vorige cateraar ook wel eens kon regelen dat we bij de VIP catering konden gaan eten. Hij regelde eens met het hoofd van de catering dat we op zondagavond na onze laatste shift mochten gaan eten. Om zeker te zijn, vroeg hij wel of het kon doorgegeven worden aan de mensen die ons zouden binnenlaten. Maar het hoofd van de catering had een beter idee. Hij nam de blacklight stempel die je nodig had om toegang te krijgen en zette die op ons voorhoofd. Je had het gezicht moeten zien van de medewerkers die ons ‘s avond moesten controleren, toen wij zeiden dat ze dat blacklight op ons voorhoofd moesten richten. Goed gelachen hebben die, zeker toen het nog waar bleek te zijn :-D.
–Vanop het secretariaat had je een prachtig zicht over de wei. Toen we daar nog mochten komen (elk jaar werd het strenger) gingen we daar vaak het laatste optreden volgen. Geweldig om die wei helemaal uit zijn bol te zien gaan.
-Een beetje valsspelen voor deze, want die is nog van toen ik betalende festivalganger was. Mijn nonkel had me even backstage genomen. Toen mocht je nog in het artiestendorp als tapper van de perstent (het jaar nadien was dat gedaan). Ik was dat jaar vooral gekomen voor ‘Live’, opeens stond ik naast Ed Kowalzyck. Vreugde alom bij mijn puberende zelf. Het is dat dit voor het smartphone tijdperk was. Anders had ik nogal foto’s genomen.
-Vorig jaar raakte ik aan de praat met een bekend persoon. Zijn vrienden en hij waren aan elkaar hun rijbewijs aan het tonen. Om te zien wie er het lelijkste opstond. Even later kreeg ik zijn rijbewijs onder mijn neus geduwd. Dat het toch triestig gesteld was met die foto (het viel allemaal nog wel mee :-)). Ik heb hem maar gerustgesteld en gezegd dat nogal weinig mensen trots zijn op hun rijbewijsfoto. Die van mij is ook niet om over naar huis te schrijven (al had het erger gekund). En je zit daar dus de rest van je leven mee opgescheept. Het was op zich een zeer grappige conversatie. Daarom dat deze de lijst haalde.
-Mijn nonkel is niet de enige die kan netwerken. Vorig jaar had er iemand van ons team een stick bij met de Belgische driekleur. Tijdens de kwartfinale België-Argentinië moesten wij tappen. De stick was gegeerd, ook door het team dat de cocktails maakte. Dus werd er een deal gemaakt, jullie gebruiken de stick, wij krijgen na onze shift een gratis cocktail. En ja ja na een zware shift (Belgen en hun pintje tijdens de voetbalmatch weet je wel) en het teleurstellende verlies van onze Duivels, smaakte de cocktail eens zo goed.
Een deel van onze fantastische crew en ikzelf tijdens België-Argentinië. Gedoopt tot de crewfie!
-Tijdens de laatste jaren kreeg ik soms wel eens de ochtendshift op zondag. Een hele rustige shift, saai met momenten ook, maar het voordeel was wel dat je daarna nog naar alle optredens kon gaan kijken. En mensen die al vier dagen op het festival zitten, zien langskomen op zondagochtend is ook priceless. Er worden dan ook vooral Red Bulls en cola’s besteld op zo’n moment. En veel koffies ook, maar daarvoor moest je de laatste jaren bij de koffiestand zijn en niet meer bij ons.
-Alle grappen en grollen die we met ons team uithaalden. Ja we hebben daar nogal wat afgelachen tijdens shiften. En als de mensen die voor onze toog verschenen eens konden meelachen, lieten we dat niet na. Ik hoop dat zij er evenveel plezier aan beleefd hebben als wij.
Ik lees al graag vanaf het moment waarop ik dat kon. De laatste tijd komt het er niet veel van. Te weinig uren in een dag en met mijn serieverslavingen wint de tv het vaak van het boek. De zomer biedt op dat gebied wel vaak beterschap. Mijn liefde voor boeken heb ik te danken aan mijn mama, die s’ avonds trouw voorlas, en aan mijn leerkracht van het derde leerjaar (juffrouw Lydia als je dit zou lezen, ik ben het nog niet vergeten :-)). Ze las voor uit Het ei van oom Trotter, een prachtig boek van Marc de Bel, nog steeds mijn favoriete jeugdauteur. Zijn verhalen zijn steeds prachtig geschreven, het is alsof je er middenin staat. Veel van zijn boekencovers werden geïllustreerd door Jan Bosschaert. Nog steeds heb ik geen boek met een mooiere cover dan de Katten van Kruisem in mijn bezit:
Als kind kon ik echt helemaal wegzinken in zijn verhalen. Ik hield van de manier waarop zijn fantasie werkte. Ik heb ook aan al die boeken fantastische herinneringen. Zoals die zomer met slaappartijtjes bij een vriendin die een paar straten verder woonde, waarin we boeken van de Boeboeks lazen (het laatste van de drie zelfs op één dag). Of de zomer waarin we beiden verdiept waren in Blinker en de bakfietsbioscoop.
Ik werd in die tijd lid van de Belhamelsclub en won ooit ticketjes voor een lezing door hem. Daarna ging ik trillend om een handtekening vragen. Ik was verder supertrots toen ik ontdekte dat we onze verjaardag deelden. Toen ik vorig jaar op de boekenbeurs was, liep ik hem gewoon voorbij. Zo vergankelijk zijn die dingen dus. Toen ik erachter kwam dat zijn nieuwste een Blinkerboek was, had ik wel wat spijt. De moord op Miss België staat dus hoog op mijn verlanglijstje.
Ik heb van geen enkele auteur meer boeken dan van Marc de Bel. Vorig jaar ontdekte ik dat ik mijn exemplaar van de Zusjes Kriegel kwijt was. Mijn mama hoopt het na haar verhuis terug te vinden in een van de verhuisdozen. Anders zal ik op zoek moeten naar een tweedehandsversie. Die tekeningen van Jan Bosschaert weet je wel, de nieuwe versie heeft die niet. Er zijn zo veel mooie herinneringen verbonden aan die boeken. Door hem wilde ik ook lange tijd schrijver worden. Die droom is nog niet volledig opgeborgen, maar ik vrees dat ik toch te weinig fantasie heb om dat soort verhalen te schrijven :-).
Ik ben hem alvast eeuwig dankbaar voor alle prachtige verhalen die ik dankzij hem heb mogen lezen en beleven. Als ik ooit een kindje heb, hoop ik de liefde voor boeken en die voor zijn boeken door te geven. Het eerste lange verhaal dat ik voorlees, wordt ongetwijfeld Het ei van oom Trotter.
Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.
‑Een maand vol feestdagen: de ene feestdag volgde de andere op. Niet dat ik hier een einde aan wil maken. Op mijn vorige job had ik het minimum aantal vakantiedagen (20), waarbinnen twee weken collectieve sluiting vielen. Doe dan hier en daar nog een brugdag (gelukkig waren de twee die ik in 2015 tot nu toe gehad heb compensatiedagen voor 15 augustus en 2 november) en op den duur blijven er amper dagen over om vrij te kiezen. Voor mij waren die feestdagen dus meer dan welkom. Ze gaven me de nodige tijd om op adem te komen! En als Karel Van Eetvelt er één wil afschaffen, dan moet hij maar kiezen voor 11 juli of 15 november. Oké het waren er dit jaar veel in mei, maar Pinksteren durft ook al eens in juni te vallen. Bovendien moet hij het vergelijk maar eens doen met onze buurlanden. Ik hoef op zich ook niet al die feestdagen, maar schaf je er één of meerdere af, trek dan maar meteen het minimum aantal vakantiedagen op. Nog al te veel bedrijven geven er niet meer dan dat. En dat is bitter weinig.
-Lentekuis afgerond: of toch zo goed als (ja ik kijk naar u vuile kelder). Dankzij die feestdagen en bijbehorende brugdagen had ik de tijd om door te werken. Zeker omdat het vaak regende op de vrije dagen. De zaterdag voor Pinksteren kuiste ik de zolderkamers op en toen was ik er vanaf. Maar die kelder blijft dus vol met rommel staan. Die moet er zeker nog aan geloven ergens in juni of juli, maar dat zal nog niet voor dit weekend zijn. Ze geven (voorlopig toch nog) een relatief zonnig weekend. Beetje zonde om dat in de kelder door te brengen. -30: ik werd 30 en feestte meer dan een week. En ik heb ervan genoten. Zeker die sauna zal ik meer moeten doen, want ik viel als een blok in slaap. ’s Nachts werd ik wel wakker en begon ik weer te piekeren over de meest onzinnige dingen. Op het gebied van slaap was mei echt geen goede maand. The Jane was dan weer een tegenvaller, maar ik heb er al bij al toch geen spijt van dat ik er eens geweest ben.
-Nieuwe job: ik haalde een nieuwe job binnen en mocht daar veel sneller dan verwacht aan de slag gaan. Daardoor vloog mei nog sneller voorbij dan april (en ik die dacht dat dat niet mogelijk was). Een gesprek aan telefoon, een gesprek + testen op mijn verjaardag, een assessment en hier en daar nog een gesprek van een ander bedrijf. Het was het ene na het andere. Meteen ook de reden waarom er in mei nog minder geblogd werd dan in april. Mijn hoofd stond er vaak niet naar. Ik wilde meestal gewoon in de zetel kruipen achteraf. Of er in juni meer posts zullen volgen, weet ik niet. Ik zoek momenteel nog naar een nieuw werkritme en het zal er dus wat vanaf hangen. Ik streefde in januari/februari naar twee à drie posts per week. Momenteel zit ik aan ongeveer 1 post per week. Ik vrees dat ik dit ritme nog wel even zal aanhouden.
Een tijdje terug schreef ik een post over mijn jobzoektocht. Daar is ondertussen sneller dan gedacht een einde aan gekomen. Eind april solliciteerde ik voor de functie van communicatie-expert. In eerste instantie een vervangingscontract voor iemand die in zwangerschapsverlof ging, maar er stond wel bij dat er een mogelijkheid was op een vast contract. Ik heb even getwijfeld, maar dan besloten dat ik het risico moest nemen. Sommige mensen zullen het misschien een domme beslissing vinden om te solliciteren voor een contract van bepaalde duur, wanneer je een contract van onbepaalde duur hebt lopen. De situatie op mijn huidige werk was voor mij echter onhoudbaar.
Ik stevende af op een bore-out, iets waar ik voor ik er werkte nog nooit van gehoord had. Want ja zo hard werken tot je helemaal opgebrand raakt ofwel de burn-out, dat kent iedereen ondertussen wel. Maar wanneer je capaciteiten onderbenut blijven dan kan je dus ook in iets gelijkaardig terechtkomen. Ik heb daar zo veel mogelijk over gezwegen, want het is al een heel gedoe om de burn-out uit te leggen. Velen stuiten daarbij (onterecht!!!) op onbegrip. Laat staan dat ik moest gaan uitleggen dat ik me zo verveelde op mijn werk, dat ik helemaal leeg thuiskwam en vaak tranen met tuiten huilde. Ik kon mij de reacties al zo voorstellen. “Je hebt toch werk. Wees tevreden met wat je hebt. De jonge generatie is te verwend, ze willen enkel een job die ze graag doen …” Dit laatste is trouwens waar, ik ben niet gemaakt om dag in dag uit een job tegen mijn zin te doen. Dat weegt op mij. Ik weet dat er mensen zijn die dit heel hun leven doen, die hun job nooit graag gedaan hebben, maar toch door de zure appel bijten. Je hebt immers een inkomen nodig. Maar ik heb al jobs gehad die ik wel graag doe en ken daarom eens te meer het verschil. Je brengt uiteindelijk een groot deel van je dag op kantoor/je job door. En ik vind het dan belangrijk dat ik daar graag zit. Uiteraard zijn er dagen waarop het wel eens tegensteekt. Daar bijt je dan door, maar dat is nog iets anders dan je dag in dag uit naar het werk te moeten slepen.
Ik vond het dus het risico meer dan waard. Zo gezegd zo gedaan en op mijn verjaardag mocht ik testen gaan doen en was er een gesprek. Dat verliep goed en een paar dagen later kreeg ik te horen dat ik een assessment mocht doen. Dat was best heftig, ik dacht echt dat ik er niet goed vanaf had gebracht. Dat gevoel bleek verkeerd, want opnieuw een paar dagen later kreeg ik telefoon. Ik mocht mijn contract komen tekenen. Zo geschiedde, een dag later (vorige week vrijdag) tekende ik m’n contract. Dan moest er nog één obstakel overwonnen worden. Ik moest beginnen op 1 juni. Wat wil zeggen dat mijn werkgeefster een opzegging met wederzijdse toestemming moest tekenen. Omdat ze vrijdag nog in het buitenland zat, zat ik dus een heel pinksterweekend in spanning. Mijn bazin wist dat ik op deze job had gesolliciteerd (omdat ik zoals eerder gezegd al open kaart had gespeeld) en ze wist ook dat dit op 1 juni te beginnen was. Ideaal vond ze dit niet. Dus bleef de vraag of ze nog steeds wilde tekenen. Dat deed ze en ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor. Het lag ook niet aan haar of de collega’s, het was gewoon inhoudelijk. Ze was me niet graag kwijt, maar ze vond ook niet dat ze mij een job kon ontzeggen.
Ik vond het eerlijk gezegd ook geen ideale situatie. Door de gelijkschakeling van het statuut van arbeiders en bedienden, was mijn echte opzegperiode twee maanden en twee weken. In juli zou daar nog een week zijn bijgekomen. En zo komt er elke 6 maanden een week bij. Dit is overigens enkel zo voor personen die voor januari 2014 ergens zijn aangeworven. Zij moeten de vorige opzegperiode (1,5 maand) combineren met de nieuwe opzegperiode (waarbij je sinds 2014 elke 6 maanden dat je ergens werkt een week extra opzeg moet doen). Toen ik nog in het geheim solliciteerde, stuitte ik daarbij altijd op wat moeilijkheden. “Mja dat is echt wel heel lang.” Zodra ik mijn werkgever op de hoogte had gesteld, had ik dan ook afgesproken dat we het op maximaal 1,5 maand zouden houden. Dat leek me al lang genoeg. Maar dat ik nu na een week moest vertrekken (een korte week van 4 dagen dan nog). Dat had ik op voorhand nooit gedacht. Enerzijds is dat voor mijn mentale gezondheid goed. Er komt abrupt een einde aan en ik kan mij op een nieuwe uitdaging storten. Anderzijds is het wel vreemd om je vorige werk zo ineens achter te laten. Ik heb mij vorige week dus vooral bezig gehouden met het maken van handleidingen voor mijn opvolger die er in de toekomst zal komen. Zodat die persoon makkelijk zijn/haar weg zal terugvinden. Ik had dat geluk zelf niet, want mijn voorganger had het bedrijf al verlaten toen ik begon. En toen was er niets. Dat is ook gelukt, maar ik vond het maar een kleine moeite om de handleidingen te maken. Het was toch rustig vorige week.
Verder heb ik vrijdag afscheid genomen van mijn collega’s en mijn bazin. Jammer uiteraard, maar ik ben ervan overtuigd dat er op mijn nieuwe job een stel nieuwe leuke collega’s staan te wachten. Het zal terug even wennen worden, want in plaats van elke dag naar het werk te fietsen, moet ik mij nu terug met de auto verplaatsen. Maar ik heb alvast veel zin in morgen. Hopelijk ligt de job mij een stuk beter en hopelijk mag ik na 6 maanden blijven. Maar mocht dat niet zo zijn, ben ik toch een ervaring rijker. To be continued …
Zoals al veelvuldig besproken, gingen we op 16 mei voor mijn verjaardag eten in The Jane in Antwerpen. Ik was op voorhand van plan om alles mooi te fotograferen en hier op de blog een uitgebreide review neer te pennen. Het probleem was dat de hele ervaring voor mij wat tegenviel en dat ik dus lang getwijfeld heb of ik er hier überhaupt wel iets over zou schrijven. Ik vertel namelijk niet graag negatieve dingen als ik weet dat dit een momentopname is. Een maand later zou ik het eten misschien wel schitterend zou gevonden hebben. Het is niet voor niets dat ze daar na een jaar al een ster hebben binnengehaald en het kan ook aan mij gelegen hebben. Maar aangezien ik hier op de blog meermaals vermeld heb dat ik er ging eten, kan ik het moeilijk doodzwijgen.
Waarom viel het dan zo tegen? Omdat in bijna elk van de 8 gerechten (waarin de amuses niet waren inbegrepen) zuur zat. En laat mijn maag het niet begrepen hebben op veel zuren, onder het motto: overdaad schaadt! Ik dacht dus dat het volledig aan mij lag, toen ik opeens zei: “maar nu is dat weer zo zuur!” En dat stak m’n gezelschap blijkbaar ook tegen. Het was dus gewoon een beetje te veel van het goede. Sergio zelf heb ik niet gezien in zijn keuken, die zal te druk bezig geweest zijn met ‘Mijn Pop-uprestaurant’, maar ik ben ervan overtuigd dat Nick Bril hetzelfde niveau haalt. Ik ging uiteindelijk voor het eten.
Een van de amuses, die gelukkig wel niet zuur waren
We waren met de trein gegaan, zodat we de aangepaste wijnen konden drinken, maar zagen nergens de prijs daarvoor. Omdat we nog wel al eens in een restaurant met een ster waren gaan eten en dan ook altijd de aangepaste wijnen hebben genomen, gingen we ervan uit dat dit een pakketprijs zou zijn (zoals dat tot nu toe altijd het geval was). Dit is onze eigen fout, we hadden dat moeten vragen. Maar uiteindelijk hebben we dus elke wijn per glas betaald. Met als uitschieter de champagne, die zowat 17,5 euro per glas kostte. De aperitief stond in die andere restaurants ook altijd wel apart op de rekening, meestal was die van het huis daar ook champagne, maar die 17,5 is voor ons toch echt wel een record. Laat ons zeggen dat we dan ook lichtjes achterover vielen toen we de rekening kregen. Vooral omdat The Jane bekend staat als goedkoop sterrenrestaurant. De hoeveelheid eten in verhouding met de prijs van het menu valt inderdaad mee. Maar in het verleden hebben we dus vaak lekkerder gegeten (toegeven dan met 1 of 2 gangen minder, maar dat was voor mij altijd ruim voldoende) en kwamen op het einde van de rit veel goedkoper uit.
Ik heb het wel niet aan mijn hart laten komen. De omgeving was mooi, het gebouw was prachtig en het personeel was supervriendelijk. Dat mag ook gezegd worden, vind ik. Dat het een momentopname is, besefte ik eens te meer toen ik vrienden en kennissen die er al eens waren gaan eten, met deze ervaring confronteerde. Zij konden zich niet herinneren dat er in elk gerecht wel iets zuur zat. Nu zijn wij dus in de lente gaan eten. Een seizoen waarin citrustoetsen wel meer gebruikt worden, misschien was het daarmee. Of misschien ben ik echt gevoeliger voor zuur dan andere mensen (hoewel de reactie van m’n gezelschap daar dan niet mee strookt). Het was dus vooral iets heel persoonlijk. Zeker is dat ik in de toekomst voor mijn verjaardag toch maar terug voor een van onze bekende waarden ga kiezen :-). Wetende dat daar wellicht wel op mijn verjaardag zelf was kunnen gaan eten. Aja en zo van elke gang foto’s nemen, dat is voor mezelf een utopie heb ik gemerkt. Ik eet het toch liever op dan daar telkens met mijn smartphone boven te hangen :-D. Er is aan mij bovendien geen groot fotograaf verloren gegaan.
Eens stilstaan bij de kleine dingen die je leven beter maken. Die het lichtpuntje vormen op een rotdag. Die je doen glimlachen tot achter je oren. Het kan al eens goed doen. Als iemand die het glas toch eerder halfleeg dan halfvol ziet, probeer ik er tegenwoordig wat meer bij stil te staan, te genieten van de kleine dingen.
– Op zondag 10 mei werd moederdag gevierd. ‘s Middags zorgde mama voor lekker eten en tijdens de namiddag trakteerde ik met taart voor mijn verjaardag. Het werd allemaal gesmaakt en bovendien was het een zonovergoten dag. Dus konden we buiten op het terras van het zonnetje genieten.
-Ook nog op zondag 10 mei liet ik een spray tan zetten. Als ik spray tan zeg, zorgt dit bij mijn moeder en mij altijd voor de nodige hilariteit, dankzij Friends. Gelukkig moest ik niet tellen in de machine, maar gewoon mijn voeten op de juiste nummers plaatsen. Dit werd altijd mooi aangegeven. Het gebeurde dus allemaal ‘Mississippilessly’ :-D.Ik koos voor ‘light’. En had voor het eerst in mijn leven eens een andere kleur op mijn benen dan melkflessenwit of kreeftenrood. Ik ben er helaas wel foto’s van vergeten te nemen. Momenteel is het nog wel zichtbaar, maar het vet is van de soep. Aan mijn voeten was er wel iets misgelopen. Je moest zowel op je handen, voeten + enkels een product smeren. Vooral tussen de vingers en tenen en op de nagels om daar vlekken te vermijden. Maar ook op de rest van je handen + voeten. Mijn handen zien bruin, maar mijn voeten niet en ook op mijn enkels is er een witte vlek. In juni wil ik nog eens teruggaan om eens die ‘medium’ kleur te proberen, dan ga ik toch eens vragen wat ik mogelijk verkeerd gedaan heb. Maar over het algemeen was ik best tevreden :-).
-Ons huis raakt steeds meer opgeruimd. Ik doe het dan wel niet op de KonMari-wijze. Tenminste wat ik ervan gelezen heb op verschillende blogs, want het boekzelf kon ik nog niet lezen. Blijkbaar raadt zij aan niet kamer per kamer op te ruimen, maar eerder per categorie. Per kamer is naar mijn zin toch het meest efficiënt. Op Hemelvaartsdag heb ik de slaapkamer gedaan. In de sokken-/ondergoedlade plaatste ik twee kartonnen dozen. Dit idee pikte ik op van enkele blogs die het over het boek van Marie Kondo hadden. Of ik het dan gedaan heb zoals zij het doet, weet ik niet, maar ik was het beu dat die lade na een paar weken altijd volledig overhoop lag. Ik knipte een geschenkdoos van Disney in twee en creëerde zo wat compartimenten. Ik ben nu nog op zoek naar een derde kartonnen doos, maar vind voorlopig niets in het juiste formaat. Hopelijk zorgt dit systeem ervoor dat mijn lade binnenkort nog altijd overzichtelijk is.
Ik heb verder terug wat meer zicht op mijn kleerkast. Er zijn heel wat kleren verdwenen (naar de klerenbak gebracht). Toch kan ik volgens mij deze zomer doorkomen zonder nieuwe kledij aan te kopen. Hoewel ik op zich niet superveel kledij heb. Als ik een slag kan slaan in de solden, zal ik dat dus niet nalaten :-). Maar het geeft me wel een fijn gevoel dat ik niet per se een bepaald stuk moet vinden. Winkelen wordt er zo enkel maar aangenamer op!
Gisteren heb ik dan het badkamerkastje kunnen opruimen. Daardoor moet ik nu enkel nog maar de zolderkamers doen. Daar staat niet al te veel meer, dus ik hoop dat op één dag in orde te krijgen. Verder is onze kelder wel eens toe aan een opruimbeurt, maar daar begin ik niet alleen aan.
-Het verlengde weekend kwam geen minuut te vroeg. Het is zo druk de laatste tijd, om verschillende redenen, dat het eens fijn is om vier dagen niets te moeten. Ik vond het alleen wat balen dat de zomerse temperaturen weer net voor dat weekend ten einde kwamen. Hopelijk is het pinksterweekend zonnig. Ik zou namelijk nog eens graag gaan fietsen aan de Vaart.
En hoe zit het bij jullie? Welke kleine dingen maken jullie leven aangenamer?
Gisteren was ik jarig. Ik werd 30. Ik heb nog nooit zoveel de vraag gekregen hoe dat nu voelde. Wel, niet anders dan 29. Oké, als ik met prille twintigers op stap zou gaan, zou ik wellicht wel merken dat ik enkele jaren ouder ben. En sowieso kan ik al minder goed tegen op stap gaan dan vroeger 🙂 (niet qua alcoholverbruik, want een grote drinker ben ik nooit geweest, maar qua vermoeidheid). Maar verder voel ik me vandaag niet slechter dan eergisteren.
Het was een hectische dag gisteren en daardoor dreigde het allemaal een beetje aan me voorbij te gaan. Ik had op voorhand de tip gekregen om een dagje verlof te nemen: “want anders is dat zo voorbij.” Maar wat heb je eraan om een hele dag alleen thuis te zitten? Dus was het plan gewoon te gaan werken, tot ik telefoon kreeg voor een sollicitatie. Een halve dag verlof genomen dan maar. Die ik voor het merendeel onderweg naar de sollicitatie, op de sollicitatieplek (het waren testen en een gesprek) en onderweg terug naar huis heb doorgebracht. Daarna heb ik nog wat kleine dingen afgerond en dan konden we naar de sauna trekken.
We hadden daar een avondje gepland. Het oorspronkelijke plan was om in The Jane te gaan eten. Meestal proberen we in een iets chiquer restaurant te gaan eten met onze respectievelijke verjaardagen (indien mogelijk een sterrenrestaurant). En aangezien ik toch al lang bij Sergio Herman wilde gaan eten, leek mijn verjaardag een geschikt moment. Bleek dus dat de week van 4-10 mei enkel toegankelijk was voor waardebonhouders. Ik heb dan maar wanneer het kon (drie maanden op voorhand alstublieft!) een reservatie gemaakt voor zaterdag 16 mei. Dus dat komt nog.
Het werd dus een avondje privésauna bij NoordZuid met warme tapas en wat cava. Er was in de ruimte die we gereserveerd hadden verder nog een zwembad en een stoombad. Buiten bevonden zich dan de sauna en een jacuzzi. En het was de moeite: drie uur later kwam ik helemaal zen buiten. Zo wat welness kan al eens goed doen.
En om goed te maken dat de rest van de dag wat aan mij voorbijging, vier ik dus nog wat verder. Met taart met de familie op zondag (uiteraard mag mama zich dan ook aan een cadeautje verwachten voor moederdag). En het etentje volgende week zaterdag. To be continued 🙂 …
Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.
– Pasen: Er werden paaseitjes geraapt door de neefjes en de nichtjes dat het een lieve lust was. Er werd gegeten en gelachen en het zonnetje scheen. Ook paaseitjes die op mijn eigen job staan, smaken nog steeds (ze zijn nog niet op, want we zijn maar met 5 en het was een grote zak). Op paasmaandag trokken wenaar de cinema en dat was fijn. Ik kan dus terugblikken op een geslaagd paasweekend.
– Tulpenpluk: Ik ging tulpen plukken in Berendrecht en dat was een succes.Niet alleen op de dag zelf, maar de tulpen gingen tot eergisteren mee!
-Op naar buiten: het eerste terrasje deed ik in maart, maar april telde nog meer zonnige en warme dagen. Dus aten we ‘s middags buiten op het werk of gingen we aan de Vaart zitten. Er werd ook met vrienden afgesproken voor een terrasje, een hapje en een drankje. Het smaakte naar meer.
-Opgeruimd staat netjes: met enige vertraging, werd er in maart aan de lentekuis begonnen en ondertussen zit ik terug op schema. Vandaag moeten de laatste keukenkasten er nog aan geloven. En onze berging (die is gelukkig maar heel klein) en dan is de benedenverdieping helemaal gedaan.
-De tijd vliegt: het is een cliché, maar het is wel zo. Vandaag is het al mei. De maand waarin ik 30 word. Nooit gedacht dat dit moment er zo snel zou aankomen. April is echt aan mij voorbij gevlogen, zeker de laatste weken. Maar niet getreurd, in mei staan er sowieso nog enkele topactiviteiten op het programma. Waarover later meer :-).
Vanmorgen las ik in de krantdat het voor pas afgestudeerde leerkrachten enorm moeilijk is om een job te vinden. Vaak sturen ze 100 sollicitatiebrieven voor ze maar één antwoord krijgen. Meestal komt er dus gewoon geen reactie. Er zijn 7.326 leerkrachten voor amper 417 vacatures. Beginnende leerkrachten zijn gedoemd om van de ene interim naar de andere te gaan of een andere job te kiezen. Wel ik voel met hen mee!
Van dagcontract naar interim
Toen ik als communicatiewetenschapper/journalist afstudeerde had ik hetzelfde probleem. En tegen ons werd er tijdens onze studies tenminste eerlijk gezegd dat het moeilijk ging zijn om een job te vinden. Leerkracht wordt gezegd, is een knelpuntberoep, maar dat blijkt enkel voor bepaalde vakken zo te zijn. Ikzelf mocht op de dag dat ik afstudeerde, beginnen bij een krant, met dagcontracten weliswaar. Ik dacht toen nog dat ik geluk had, want in het begin liep dat vlotjes. Als je echter na meer dan een jaar nog met dagcontracten werkt, dan wil je toch wel meer zekerheid. Gedurende dat jaar stuurde ik honderden sollicitatiebrieven. Vaak kreeg ik geen reactie. Als ik er wel één kreeg, stootte ik op gebrek aan ervaring. Hoewel ik op dat moment bij de krant ervaring aan het opdoen was. Uiteindelijk stuurde een vriendin mij een vacature bij het bedrijf waar zij aan de slag was en kreeg ik daar een job aangeboden. Interim voor 6 maanden, een job die buiten mijn sector viel. Die job lag me echt niet, maar ik heb wel tot mijn laatste dag mijn best gedaan.
Daarna kon het sukkelstraatje weer beginnen, terug solliciteren. En weer niet genoeg ervaring. Een half jaar heb ik zonder werk gezeten en dat doet iets met een mens. Telkens dat deksel tegen de neus krijgen. Wat scheelt er toch met mij? Waarom mag ik niet op gesprek? Na 6 maanden kreeg ik een job aangeboden. Een job als redacteur bij een bureau dat zich bezighield met mediaprojecten. Een job die ik doodgraag deed en waarbinnen ik na een tijdje naast redacteur, een meer coördinerende rol op mij nam. Helaas had de economische crisis er hard toegeslagen. En na iets minder dan drie jaar moesten ze mij dus laten gaan. Daar ging ik weer, sollicitatiebrieven versturen aan de lopende band. Gelukkig ging het dit keer al iets vlotter. En binnen mijn opzegperiode vond ik een nieuwe job.
Onvrijwillige jobhopper
Nu blijkt dus dat deze job te administratief is voor mij. Dat ik er als communicatiewetenschapper en journalist er mijn ei niet in kwijt kan. Ik mis uitdaging en het zorgt ervoor dat ik vaak met tegenzin naar het werk ga. Het is soms moeilijk om uit te leggen aan een buitenstaander, maar dat weegt op me. Ik word er enorm ongelukkig van. Onlangs heb ik hierover open kaart gespeeld met mijn werkgever. We zijn een klein bedrijf waar maar vijf personen werken (mijn werkgever en haar partner inbegrepen). Als je dan constant halve dagen opneemt om te solliciteren, begint dat op te vallen. Het resultaat is wel dat ik nu met een cv zit dat jobhopper schreeuwt. Terwijl ik hier nooit voor gekozen heb. Voor mij heeft het constant zoeken naar een nieuwe job tot een serieuze achterstand geleid. Sparen is namelijk heel moeilijk als je in het begin van je carrière steeds weer naar af moet. In de periodes waar ik geen andere (vaste) job achter de hand had, kon ik bovendien niet onderhandelen over mijn loon. Het was te nemen of te laten.
Momenteel lukt het solliciteren al iets beter dan vroeger. Ik mag toch al wat meer op gesprek, maar ook nu duurt het weer te lang. Vaak krijg ik te horen dat er meer dan 100 kandidaten waren voor een functie. Als het profiel van een van die kandidaten dan net iets beter aansluit, dan kiest de potentiële werkgever (logischerwijze) voor die persoon. Ik zou bijvoorbeeld graag bij een uitgeverij werken, maar ik heb er geen ervaring mee. De afgelopen maanden solliciteerde ik twee keer bij een uitgeverij. Eén keer mocht ik op gesprek bij het rekruteringsbureau dat was ingeschakeld, maar sneuvelde ik na de eerste ronde, omdat een andere kandidaat al een gelijkaardige job bij had uitgevoerd. De andere keer mocht ik gewoon niet op gesprek. En zo gaat het maar door … Soms is het een echte lijdensweg dat solliciteren.
Hoop doet leven! Vandaag kreeg ik gelukkig positief nieuws. Ik mag nog eens op gesprek. Bij een bedrijf dat de moeite nam om mij eerst telefonisch te screenen. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Drie sollicitatiesrondes of meer, als je nog een vaste job hebt met 20 dagen verlof, waarvan er tien dagen door het bedrijf worden vastgelegd tijdens de vakantieperiodes en je nog graag op reis gaat buiten het hoogseizoen, het is geen evidentie. Ik hoop dat er iets uit voortkomt. En aan alle beginnende leerkrachten: ik duim dat er ook voor jullie snel iets uit de bus mag komen!!!
