Binnen een klein half jaar is het weer zover, dan stap ik op het vliegtuig richting Amerika. Naar de reis zelf kijk ik enorm uit, maar naar de vluchten iets minder. Niet omdat ik vliegangst heb, al zou een mens voor minder met al die toestanden tegenwoordig.  Neen, op lange vluchten word ik ziek. Bewegingsziekte noemt men dat, als kind had ik het vaak in de auto, op de boot heb ik het ooit gehad (nooit meer naar Londen met de ferry, geef mij maar de Eurostar) en ook de bus is mijn vriend niet. Enkel op de trein heb ik er geen last van, het is daarmee het enige vervoersmiddel waarin ik rustig een boek kan lezen.

De eerste keer dat ik het vliegtuig nam was dat met m’n beste vriendin naar Barcelona, zeer memorabel. De tickets hadden we gewonnen door een actie van Virgin Airlines. Je kreeg op voorhand een woord toegewezen en moest op een bepaald festival (in mijn geval Rock Werchter) op zoek naar iemand met hetzelfde woord. Facebook en dergelijke waren er toen nog niet. Er waren wel forums en het zal Virgin dus wat gekost hebben, want je kon makkelijk iemand zoeken met hetzelfde woord en daarmee afspreken. Nu misten we onze terugvlucht door het Catalaanse openbaar vervoer en moesten we voor de volgende vlucht serieus opleggen. Een serieuze opdoffer als student, wij hebben daar echt zo ‘reality-vliegtuigprogramma’s-gewijs’ staan ruzie maken met die arme medewerker van Virgin die er eigenlijk niets aan kon doen. Maar goed het waren twee korte vluchten die verder zonder al te veel problemen verlopen waren.

Op naar Punta Cana?
De volgende vlucht die ik nam, was heel wat jaren later richting de Dominicaanse Republiek. Nog meer memorabel, want die dag zaten we 15 uur lang vast op Zaventem. We vlogen met TUI en blijkbaar waren er technische problemen met het vliegtuig dus we zouden drie uur vertraging hebben. Drie uur werden er al gauw vijf en bij TUI vonden ze het niet nodig om ons te zeggen dat je ‘s nachts niet kon landen in Punta Cana. Onze vlucht zou dus sowieso pas heel laat kunnen vertrekken. Maar in plaats van ons dat direct te melden, besloot men dat het beter was om ons om de drie uur te komen vertellen dat we nog wat moesten wachten, ons vooral geen hotel aan te bieden en ons te sussen met foodbons. Twitter en Facebook bestonden al, maar het was nog in het pre-smartphone-tijdperk en je kon alleen tegen een belachelijk dure kostprijs surfen. Dus waar de media er nu als de kippen bij zijn, zaten wij gewoon een hele dag en een deel van de nacht op Zaventem zonder dat er een haan om kraaide. Geloof me vrij op Zaventem daar is nu eens niets te doen.

Om 1.30u ‘s nachts kon de vlucht (uiteindelijk met een ander vliegtuig) vertrekken. We reisden in comfort class, dat kostte per persoon 30 euro meer, je had meer beenruimte en kreeg een glaasje cava ter attentie. Wist ik veel dat je beter geen alcohol en/of koolzuurhoudende dranken drinkt als je bewegingsziekte hebt. Meer zelfs, tot dan toe wist ik niet dat ik er op een vliegtuig last van zou hebben. Een paar uur en een filmpje later begon mijn maag te protesteren. Heel leuk als je dan zeker nog  acht uur op het vliegtuig moet zitten. Op dat moment dacht ik nog dat ik te veel gegeten had met al die foodbons. Op de terugvlucht werd echter duidelijk dat het daar zeker niet aan gelegen had. (Voor de geïnteresseerden: bij de terugvlucht waren er geen problemen, want ze hadden het ‘goede’ vliegtuig gestuurd. Wij waren twee weken gebleven, veel te lang want we hebben daar ontdekt dat we geen strandvakantiemensen zijn. De reizigers die maar één week bleven, hadden in het terugreizen ook vertraging door hetzelfde vliegtuig als dat van de heenreis, Opnieuw technische problemen, maar ze konden daardoor in eerste instantie wat langer in het hotel blijven. Daarna moesten ze met een bus een uur rijden naar een andere luchthaven. De steward vertelde ons dat ze in de lucht zaten toen er werd aangekondigd dat er een spontane staking was uitgebroken op Zaventem. Ze werden afgeleid naar Frankfurt en moesten van daaruit nog een aantal uur met de bus naar huis. Om maar te zeggen dat ik mensen hun pijn begrijp als er zo van die zaken over Jetair in het nieuws komen, TUI maakt deel uit van Jetair en blijkbaar hebben ze hun les nog altijd niet geleerd).

Misselijke zombie
Dus voor ik de volgende keer een vlucht moest nemen ging ik naar de dokter: “da’s reisziekte of bewegingsziekte”, zei die. “Ooit al last van gehad?” “Euhm ja, als kind in de auto en ook wel eens op een boot!” Nu hou ik niet zo van Touristil, ik word daar loom van, maar ik val er niet van in slaap en soms word ik dan toch nog misselijk. Dan zit je daar als een misselijke zombie in de auto. Dat is het niet! Dus schreef de dokter mij domperidone (motilium) en atarax voor. Dat helpt en de atarax zorgt ervoor dat ik minstens een aantal uur van de vlucht slapend doorbreng. De andere uren verveel ik mij steendood en luister ik wat muziek, want lezen en films kijken zijn uit den boze. Al las ik onlangs wel dat je het altijd kan proberen en ermee stoppen zodra je de eerste misselijkheid voelt opkomen, zodat je maag terug kan stabiliseren. Tot nu toe durfde ik dat niet meer. Tijdens de vlucht naar de Dominicaanse was ik nl. blijven kijken naar de film in de hoop dat het mij wat zou afleiden. Geen goed idee dus. Bovendien zit je op een vliegtuig echt vast. Als ik vroeger wat last kreeg van misselijkheid, zette mijn vader de wagen aan de kant en dan kon ik eventjes bekomen. Op zo’n vlucht moet je blijven zitten en hopen op het beste. Dan durf je het al niet zo gemakkelijk meer een kans te geven.

Ik zal dus enorm blij zijn als ik weer met mijn beide voetjes op de grond sta. Die verdomde voorliefde voor het reizen toch hè ;-). Mocht er nog iemand tips voor me hebben om me bezig te houden, dan hoor ik het graag!