Gedachten

door

Corona-update #1

De laatste keer dat ik hier schreef, ging het over Bart Peeters en optreden in de Lotto Arena. Ik kreeg superveel toffe reacties en het had me goed gedaan dat schrijven, maar toen viel het weer stil. Deels komt dat, omdat schrijven deel uitmaakt van mijn job. Ik doe dat wel graag, maar ’s avonds ga ik liever sporten, lees ik een boek of kijk ik wat tv. Achter mijn pc kruipen en nog wat meer schrijven, zit er dan niet in.

Ik voel me er al lang niet meer schuldig over, maar jammer vind ik het wel. Omdat ik de interactie met m’n lezers mis. En dan sloeg het coronavirus toe en is alles emotioneel helemaal ontploft.

Ik heb best al voor hetere vuren gestaan, maar toch hakt het er hard op in. De eerste weken kwam dat door onduidelijkheid. Alleenwonend staat nl. niet altijd gelijk aan alleenstaand en dat leek de overheid niet echt begrepen te hebben. Het toppunt was toen ze op 1 dag, 3 keer van visie veranderden daarover. En dan word je van hier naar daar geslingerd. Mijn emoties schipperen constant van: wow zoveel rust, dit vind ik wel aangenaam, naar: huilbuien die uit het niets lijkt te komen.

Verveel je je dan niet?

En ja, in je kot blijven is niet moeilijk. En neen, ik heb mij nog geen seconde verveeld. Sommige mensen blijken te denken dat geen kinderen hebben, wil zeggen dat je niets om handen hebt. Tijdens de dag doe ik aan telewerk, ik sport veel, tijdens onze week collectief verlof heb ik de boel hier eens grondig opgeruimd. En er zijn boeken, puzzels, er is mijn eigen zaak, waar er altijd wel werk voor is. Ofwel van klanten, ofwel vanuit mezelf. Het is als alleenwonende enkel makkelijker om te telewerken :-), want er is minder afleiding.

Toch zie ik ook veel mensen onbewust vanuit hun eigen bubbel denken. We moeten het maar even volhouden, aftellen dat moet je vooral niet doen … Even is ondertussen al 1,5 maand en zal minstens 2 maanden zijn. Vanaf het begin dat we hier instapten, was ik mij bewust dat even niet even ging zijn. De persoon die je graag ziet, niet aanraken, is wat dag in dag uit het zwaarste op mij weegt. En dus heb ik soms wel eens afgeteld, hopende dat daar snel een einde aan zou komen. Ik wil me niet voorstellen wat dat is voor mensen die echt helemaal alleen zijn.

De blokkerende factor

Alle plannen die ik had om me wat bij te scholen op iets rustigere momenten, vervallen in het niets. Want ik kan me daarop niet concentreren. Ik heb genoeg om handen, maar als er dan toch eens een dood momentje is, dan begint de mallemolen te malen. En dat blokkeert me, onder meer ook hier, heb ik gemerkt. Zelfs nu terwijl ik dit schrijf, merk ik dat ik minder goed uit mijn woorden kom. En soms wil ik nu eenmaal gewoon even niets doen.

Ik stoor me als communicatieprofessional bovendien enorm aan de manier waarop er gecommuniceerd wordt. Gisteren was echt het toppunt, maar ook voor die bewuste persconferentie was er ergernis. En dat creëert alleen nog meer onrust en slechte nachten heb ik gemerkt. Ik kijk zo min mogelijk naar het nieuws, maar ik ben ook journalist van opleiding. Dus op zo’n moment als gisteren, dan wint de nieuwsgierigheid het even.

Ik kan evenwel niet anders dan er mij bij neerleggen en hopen dat er snel weer rust in mijn hoofd is. Anderzijds duim ik ook wel dat we de goede dingen bijhouden, dat we niet meer met zijn allen tussen 7 en 9 in de file gaan staan bijvoorbeeld. Al vrees ik er ook voor dat we dat snel weer vergeten gaan zijn, wat de voordelen nu ook weer waren.

En jij, hou jij je goed daar in je kot?

door

En toen zong ik plots voor 15 uitverkochte Lotto Arena’s

“De toverbal van kleuren en stemmen van dit grote Vlaamse gospelkoor doet de temperatuur in de zaal nog een paar graden stijgen, en het was er al zo warm.” Marc Coenen

“Wie dit soort verheven koorzang niet als balsem voor de ziel ervoer, had wellicht een half uur te lang in de Sportpaleisfiles gestaan.” De Standaard

“Nog mooier werd het toen plots een vijfhonderdkoppig koppig koor het podium vulde voor bloedstollende versies van Kies mij en Dicht Bij mij. Geen oog bleef droog. Zelden zoveel magie in de Lotto Arena gezien. Je hoeft er kortom geen sterrenparade van te maken om je publiek te imponeren.” Gazet van Antwerpen

“De man. Zijn koor. Mijn kippenvel. Hij was al mijn absolute helde en voorbeeld, maar DIT …” Tom De Cock

“Ik zag vandaag het mooiste concert van mijn leven: Bart Peeters in de Lotto Arena. Doen!!!” Helmut Lotti

Bart Peeters zingen Lotto Arena in koor

Doet een van de quotes hierboven een belletje rinkelen? Dat kan, ze verschenen de afgelopen weken/maanden in kranten en sociale media, toen Bart Peeters aan een concertenmarathon begon. En dat op zijn 60ste! ‘Peeters Deluxe’ zoals we wel eens lachen met de vrienden. Want die quotes zijn natuurlijk niet toevallig gekozen. Ze gaan over het koor waar ik deel van uitmaakte. En zo stond ik dus ook 15 keer te zingen voor een uitverkochte Lotto Arena. En daar komen er in mei nog een aantal bij. Iets om later wanneer ik oud en versleten ben nog over te vertellen. Al die lovende woorden, ik kan dat zelf tot op de dag van vandaag nauwelijks bevatten. Het is een ervaring die ik meeneem voor de rest van mijn leven.

Hoe het begon?

Eind augustus 2018 zie ik plots op de Instagram van Bart Peeters verschijnen dat hij aan het repeteren is met een koor. Ik ben fan, maar waarschijnlijk is het toch al lang uitverkocht. Tot ik een paar dagen later, een zondag begin september, zie dat ik nog kan gaan als ik wil. Ik koop voor mezelf een ticketje en vertrekt halsoverkop alleen richting DeSingel. Ik zag Bart dat jaar 3 keer, maar dit was veruit de beste show. Helemaal overdonderd keer ik terug naar huis. Hoe leuk moet dat zijn als je zo goed kan zingen en met een van je favoriete artiesten op het podium mag kruipen?

Iets later zie ik op de blog van Isabelle van Boston Baby verschijnen dat zij ooit aan het project In Koor meedeed met K’s Choice en zich aan het voorbereiden is voor Winter in Antwerpen. De concerten met Bart Peeters kaderen binnen hetzelfde project van dirigent Hans Primusz. Er gaan heel wat mailtjes tussen Isabelle en mij over en weer, want mailen dat deden we sinds de mola al langer. Ik kan echt niet zo goed zingen, maar wil wel al langer zangles volgen. Maar ga ik dit wel kunnen? Isabelle overtuigt me om ervoor te gaan.

Maar wie zou de artiest in 2019 zijn? Stiekem hoop ik op Jasper Steverlinck en sommige van mijn vrienden beweren al lachend dat het Niels Destadsbader gaat zijn (jaja 2018 dat gaat mij nog lang achtervolgen :-D, sorry voor alles vrienden, collega’s en Niels). Maar wanneer Hans via een geheime Facebook-pagina laat weten dat het dit jaar voor de feesteditie: Lady Linn, K’s Choice, Frank Vander linden én Bart Peeters zullen zijn, overtreft dat mijn stoutste verwachtingen. Aja en er is nog een extraatje want Bart Peeters wil het koor vervolgens meenemen naar de Lotto Arena.

Tijdens een zenuwslopende avond in januari, krijgt mijn beste vriendin mij ingeschreven. Het was erger dan een ticket voor Tomorrowland bemachtigen en ja ik heb beiden al gedaan, dus ik weet wat het is ;-). Ik zat hier nochtans met 3 computers klaar, maar zelf was ik tot de wachtlijst gedoemd geweest. Gelukkig was daar dus al een oplossing voor.

Repeteren, repeteren …

Op 23 augustus begin ik er dan aan met een klein hartje, want wie weet haal ik dat niveau helemaal niet? What was I thinking? Eventjes mee gaan zingen. Het is ook een hevige dag, want we leren die dag alle partituren vanbuiten. Alleen kan ik, op de blokfluitlessen die ik ooit kreeg na, geen noten lezen en dus moet ik veel op gevoel doen. Maar daar zijn de trainingen van Hans en zijn team op voorzien. In de weken die volgen (er zijn 4 workshop-dagen + 1 dag generale voor het optreden in het Ethias Theater) krijgen we ook performance-workshops. De eerste keer wil ik dan nog liefst in een hoekje wegkruipen. Maar al snel lukt ook dat en merk ik, wanneer ik thuis oefen, dat het me steeds beter en beter lukt om te zingen.

D-day: Ethias Theater en Lotto Arena

Op maandag 28 oktober is het dan zover, plots sta ik met al die artiesten in het Ethias Theater. De generale is superplezant en ook achter de schermen amuseer ik me met de mensen in de loge en uit ‘mijn stem’ (ik zing voice 3, wat de lagere stemmen zijn). Het wordt echt een machtige dag en ook het optreden is er eentje om nooit te vergeten. Maar dan moeten de Lotto Arena’s dus nog komen. Op dinsdag 26 november opent Bart zijn reeks concerten. Ik sta met een gezonde dosis zenuwen achter het doek te wachten, enkele van mijn koorgenootjes (waaronder Isabelle, die ik de dag ervoor tijdens de generale voor de eerste keer in levende lijve zie) staan zelfs in de zaal.

En dan gaat dat doek omhoog, ik vergeet nooit meer hoe dat voelde. Die blikken van de concertgangers, al even overdonderd als wij. En terwijl maar focussen en blijven zingen (en NIET KRABBEN, mijn koorgenoten weten wat ik bedoel ;-)). Een topavond. Daarna komen er nog 3 in november, 11 in januari en ondertussen heeft Bart er ook al 6 in mei ingepland, waaronder één op mijn verjaardag.

Dankbaarheid

Ik ben zo dankbaar dat ik aan dit project kon meewerken en hoop dat ik in de toekomst nog veel mee kan doen aan projecten van Hans en zijn team. Dankbaar voor:

  • mijn beste vriendin die mij ingeschreven kreeg.
  • Hans, Helga, Peter, Tine, Marjon, Inge, Hannelore, Steven en alle coaches en mensen van het team, die ons continu begeleidden, bijstuurden waar nodig. Maar ons ook meermaals proficiat wensten.
  • alle leuke madammen en heren die ik leerde kennen tijdens dit project en die ik hopelijk nog geregeld zal tegenkomen.
  • Isabelle eens te kunnen spreken ‘in het echt’.
  • medekoorlid Emilie Van Campenhout die met veel geduld een heel aantal keer mijn haren heeft ingevlochten.
  • Bart Peeters en de Ideale mannen, die ook geregeld hun dankbaarheid toonden (wat kwatongen daar ook mogen over beweren :-)).
  • het publiek dat maar tickets blijft kopen en hun enthousiasme avond na avond toonde.
  • dat ik een heel stuk beter kan zingen als voor ik hier aan begon. Al moet ik zeggen dat ik toch nog schroom heb om te zingen als ik niet tussen 499 andere personen sta of helemaal alleen ben, dat ook 🙂 en vind ik mezelf nog altijd niet het grootste zangtalent. Maar dat zal ook nooit zo zijn.
  • de vrienden en mijn mama die kwamen kijken en telkens zeer enthousiast waren.
  • de zin om nog meer zulke projecten te doen.
  • En nog zoveel meer …

door

2 jaar …

Vandaag is het twee jaar geleden dat m’n jongste broer me belde. Zet je even neer zei hij. Ik zette me niet neer. Als mensen zeggen dat je moet gaan neerzitten, hoor je dat ook te doen. “Papa is overleden.” Die woorden zijn de eerste uren en dagen niet tot me doorgedrongen.

Ik ging door met m’n leven, we hadden al 2,5 jaar geen contact meer. Ik vond dat ik geen recht had om verdriet te hebben. Papa had me erg gekwetst. Hij was door zijn gevecht met zijn verslaving niet meer de man die ik me daarvoor herinnerde. En in de weken voor zijn dood had ik me dingen laten ontvallen waar ik later spijt van zou krijgen.

Hij is er nu 2 jaar niet meer en ik mis hem vaak. Papa en ik, wij hadden dezelfde humor. Gelukkig hebben onze familie en mijn broers die ook en wordt er daar veel en hard gelachen.

We hielden ook wel van dezelfde onnozeliteiten uithalen. Zo had ik hem als tiener eens uitgelegd dat heel veel Belgen ‘Worcestershire sauce’ verkeerd uitspreken. Hij was dat dan gaan opzoeken en moest tot zijn eigen scha en schande toegeven dat ik gelijk had (dat deed hij niet zo graag ;-)). Vanaf toen hielden we altijd wedstrijdjes als mama het weer eens verkeerd zei (sorry, mams). Met de ‘shire’ erbij, geen kat die dat daar ginderachter doet hè :-D. Ik weet ook niet of het ooit beslecht is wie er nu gewonnen heeft.

Ik heb lang ook met niemand zo over muziek kunnen praten als met mijn vader. In 2018, toen ik echt een heel slecht jaar gekend heb, heb ik me daardoor dikwijls alleen gevoeld. “Waarom is er niemand die dat begrijpt?”

De dagen rond het jaargetijde van zijn dood blijven moeilijk. Ik weet nog altijd niet of ik in een hiernamaals geloof. Soms hoop ik wel dat hij er nog ergens is. Al zei ik met Allerheiligen toen mijn jongste broer dat hij in dat geval niet meer op die strooiweide in Nieuwrode ligt. “Hij heeft al lang gezegd, ik ben hier weg. Ik ga wel naar wat festivals en concerten. Ik heb het gehad met dat dorp hier.”

Volgens mijn mama heb ik mijn zin voor avontuur van papa geërfd. Ik aard niet zo goed op het platteland. Ik denk dat papa, ook al heeft hij altijd op het platteland gewoond (op zijn studententijd na), toch wel van het leven in steden hield.

En dan is er nog ‘In Koor’. Toen mama onlangs naar Bart Peeters Deluxe kwam, stuurde ze de dag nadien dat hij ongetwijfeld ook zeer fier zou zijn. De avond zelf had ze nog gezegd dat hij hopelijk wel ergens had kunnen meekijken. Ik hoop het ook. Papa zou sowieso met de breedste smile ooit naar meerdere Bart Peeters concerten komen kijken zijn. Hij deed dat toch al geregeld. Misschien zou hij zelf wel in het koor gestapt zijn, want papa was ongetwijfeld de muzikaalste uit ons gezin. Hij speelde sax, al heb ik dat nooit gehoord, en kon best goed zingen als hij moeite deed.

Ik mis je papa … ik kom straks nog even naar de strooiweide. Hopelijk kom je even dag zeggen. Daarna ga ik naar oma en onze familie. Er zal ongetwijfeld weer goed gelachen worden en deze avond leg ik Born to Run op. Springsteen is nog altijd niet echt mijn ding, maar als er één dag is dat ik hem draai, dan is het vandaag wel!

door

En toen liepen de batterijen leeg …

Het is zo’n vier maanden geleden sinds ik hier nog iets schreef. Nochtans had ik eind augustus een update geschreven rond mijn Bucket List en werd die toch niet gepost. Ik was er niet helemaal tevreden over. In dat geval druk ik liever niet op die publiceren knop.

Het was plots op. Niet de woorden, die zijn er altijd en veel aanwezig in mijn hoofd. Maar de zin om te schrijven, zowel voor mijn blog als professioneel. “De copykakker was uitgekakt”, zei ik wel eens. Achteraf bleek dat het vooral op mijn huidige job zo was, want wanneer ik in mijn bijberoep kon schrijven dan haalde ik er opeens wel terug energie uit.

Oververmoeid

Ik wist altijd al dat ik burn-out/bore-out gevoelig was, maar ik dacht dat je daarin kwam door te veel werk. De werkdruk lag hoog, maar ik had dat wel al eerder meegemaakt. Dat je ook (bijna) tot op dat punt kon komen door gebrek aan waardering, dat had ik niet zien aankomen. Ik had me in 2019 zoveel mogelijk proberen te bewijzen, want ik wilde hogerop. Eerlijk is eerlijk, ambitie zei me tot dan toe weinig. Maar ineens was het er wel. Ik was dat pure uitvoerende ook beu. En dan werd ons team gereorganiseerd en was er geen ruimte voor me om die stap vooruit te zetten. Of ja toch wel, maar in een functie die me weinig zei. En opeens was mijn motivatie volledig weg.

Ik weet niet of ik echt in de burn-out beland ben. Waarschijnlijk niet, want dan had ik wel thuis gezeten. Ik weet alleszins wel dat ik veel gehuild heb, echt veel. Dat ik lichter geraakt was dan anders, gevoeliger. En enorm veel geslapen heb en nog altijd veel slaap. De batterijen geraakten leger en leger. En zelfs uit mijn vakantie putte ik weinig energie. Nochtans heb ik verder alles om gelukkig te zijn.

Twijfel en opluchting

Ik heb dan een knoop doorgehakt en ben beginnen solliciteren. Ik deed dat wel al eens voor mediajobs, maar daar stootte ik constant op te weinig ervaring. Media blijft een droom, maar zeker geen must. En ik wist dat ik mijn kansen moest verruimen. Het ging allemaal redelijk vlotjes, want ik ben veel op gesprek mogen gaan. Maar vaak was het een net niet. Tot ik op gesprek ging bij een hogeschool (voor een communicatiejob), daar buitenging met het gevoel dat ik het weer niet was en drie uur later telefoon kreeg dat ik de job had.

Het was een halftijdse functie en ik heb een hele hoop rekeningen te betalen. Dus ik heb getwijfeld, ik ging het aanvullen met freelance, maar de zekerheid dat ik ging rondkomen die was er lang niet. Dus waar ik in de weken voor mijn beslissing kampte met buikloop, maagpijn, migraine-aanvallen … omdat de crash nabij was, kwam er nu stress rond die beslissing in de plaats.

Een paar dagen later volgde mijn ontslag en in eerste instantie de opluchting. Een paar weken zocht ik naar freelancejobs en begonnen er zich ook zaken aan te dingen. Toen ik ineens telefoon kreeg dat de school mijn contract wilde verruimen. Ik heb uiteindelijk voor 90% gekozen en de rest op freelance te houden. In de praktijk zal dat door werkverdeling op 1 volledige freelancedag neerkomen. Dat was opnieuw een moeilijke beslissing, want 50% freelance is soms makkelijker te vullen dan 10%. En die 90% zal de rekeningen betalen, maar als ik nog wat plezier wil kunnen maken, zal ik toch echt wel wat extra moeten verdienen. Het begint stilletjesaan te lopen, maar er is zeker nog wat ruimte voor wat extra’s.

Nieuw begin

Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag en voor iedereen die denkt dat het makkelijk is eens je een andere job gevonden hebt, dat is het niet. Ik wist dat ik mijn collega’s ging missen zodra ik de deur achter me dichttrok. Het is niet, omdat je je niet meer kan vinden in de marketingvisie van een bedrijf, dat je de mensen die er zitten ook niet meer moet. En ik heb het ondertussen al 100 keer gehoord. Alleen voor de collega’s moet je niet blijven. Neen uiteraard niet, heb ik ook niet gedaan. Maar dit gaat echt nog even blijven nazinderen. Ik mis ze nu al.

Vandaag zit ik voor de eerste keer op mijn nieuwe job. Ik heb er sowieso veel zin in hoor. Het is dus niet mijn bedoeling om er hier een klaagzang van te maken. En ik hoop dat mijn batterijtjes terug gevuld geraken in combinatie met mijn freelancewerk. Dus als er iemand hier vanaf december freelance copywritingwerk, redactiewerk of mediawerk (a girl can dream) heeft, laat dan snel iets van je horen :-).

En verder probeer ik rustig terug wat meer te bloggen. Zonder enige druk wel voorlopig 🙂 …

Edit: ik heb deze post geschreven op dinsdag 26 november, maar ben blijkbaar op publiceren vergeten te drukken. Bij deze!

door

Leuvense mijmeringen

Food for thought

Photo by Alexander Mils on Unsplash

“Het leven is niet gelopen zoals ik het voor mezelf vooraf gepland had. Trouwen en kindjes krijgen, ik had dat ook als iets gezien wat ik al voor mijn 30ste bereikt zou hebben. Maar ik geloof oprecht dat ik nu sta waar ik altijd al had moeten staan en ik ben gelukkig”, zegt ze. “Voor mij geldt net hetzelfde”, antwoord ik. En bij mezelf denk ik dat het een beetje is zoals Sam Bettens het zingt: But mostly now, I’m greatful that you’re where you want to be. Not quite here, and not quite there, but somewhere in between. 

We staan op de Oude Markt in Leuven met een optreden van The Van Jets op de achtergrond. Zij en ik, we zijn nog de enige twee kinderlozen uit onze vriendengroep van het middelbaar. Ze heeft me net haar grootse plannen aangekondigd en hoewel het niet volledig als een verrassing komt, ben ik toch wel wat van mijn melk. Ik stel de ene vraag na de andere en ik merk, ze heeft hier goed over nagedacht. Ik heb haar zelden meer relax gezien. Het wordt een mooie avond met een leuke babbel. Het is in zekere zin jammer dat we dit de afgelopen jaren niet meer gedaan hebben. Maar het is dat het zo moest zijn en ik ben blij voor haar en zij voor mij, zegt ze. We nemen afscheid en hopen elkaar in augustus nog eens te treffen.

Terwijl ik naar huis rijd, merk ik dat het mij onbewust wat rustiger gemaakt heeft. Ik heb het niet altijd door, maar soms maak ik me zorgen over dingen waar ik toch geen vat op heb. Terwijl ik op een harde manier geleerd heb dat dat geen nut heeft. Dat zal nooit volledig weggaan, maar zo’n mentale reminder helpt wel. Ik ben op dat eigenste moment dan ook ongelofelijk dankbaar: dankbaar dat ik zulke goede vrienden en vriendinnen heb, dankbaar voor haar wijze woorden en dankbaar dat ik van de kleine dingen kan blijven genieten.

door

As we speak #4

 

Al wekenlang wil ik terug bloggen. Het bewijs daarvan staat ergens in een mail waarin ik zeg dat het wel eens tijd wordt. Er is ook een rubriektitel die in diezelfde mailconversatie werd verzonnen, maar waar nog niets mee gedaan werd. Dit weekend bedacht ik mij ineens dat een nieuwe ‘As we speak’ misschien nog wel tof was. Ik doe dat nl. niet zoveel en het schrijft heel vlot. Toen zag ik dat ik niet de enige was die zichzelf dat bedacht. Want ook Kelly blogde net als ik ongeveer 4 maanden niet en vond het tijd om de rubriek nieuw leven in te blazen.

Er is geen echte reden waarom ik minder blog. Gewoon keuzes maken en vermoeid voor de tv belanden. Ik kan net zoals Kelly niet garanderen dat het nu meer gaat gebeuren en ik denk ook niet dat de (blog)wereld mij echt gemist heeft. Nevertheless here it goes.

Kijken naar:

Game of Thrones uiteraard, hoe hard heb ik uitgekeken naar dat laatste seizoen! Wat mij betreft waren die eerste drie afleveringen dat echt waard. Ik hoor hier en daar klachten. Ik heb er geen :-). Verder Liefde voor Muziek. Dat vind ik tot nu toe minder dan vorig jaar. Het boeit me niet zo. En ja vorig jaar heb ik door de omstandigheden een gigantische crush ontwikkeld op Niels Destadsbader. Sorry daar nog eens voor vrienden en familie, maar ik had het nodig 😀 #ripcrushNielsDS2018. Het is wel nog niet zo erg als toen met het tweede seizoen. Dat vond ik echt slecht. Temptation Island heb ik voor het eerst in jaren opgegeven. Ja, die koppels doen wat ze moeten doen. Maar als kijker is het gewoon saai (erg hè?!). Daarnaast puilt mijn digicorder uit. Daar moet ik al maanden iets aan doen. De meestal vol herhalingen zittende zomer zal niet te vroeg komen. En dan is er sinds kort weer Gert Late Night. Een programma dat mij vorig najaar menige keer deed bulderlachen en dat nu weer zal doen.

Sport

Ik zoek terug naar een goed ritme. Deze winter heb ik veel doorgebracht op een spinningfiets en af en toe op de loopband. Zwemmen schoot er wat bij in. Na de winter ben ik terug buiten beginnen lopen en fietsen. Vooral het lopen was qua frequentie minder dan anders. En het fietsen verloopt zo dramatisch dat het dit jaar mijn laatste keer zal zijn in de 1.000 km. Ik hoop dat die rit wat meevalt, want voorlopig ziet het er echt niet goed uit. En waar ik zondag nog een trainingsritje had voorzien, ga ik mij echt niet buiten wagen met 10 graden. Al mijn andere weekends tussen nu en mijn rit zitten zo goed als vol. Misschien dat ik nog wel eens een half dagje verlof neem op een mooie dag, om toch minstens mentaal met een goed gevoel aan die rit te beginnen. En anders moet het op karakter. Ik maak er sowieso een fantastische dag van, want die sfeer is ongelofelijk.

Dat m’n sportritme om zeep is, zorgt er ook voor dat mijn gewicht niet is wat het moet zijn. Maar qua lopen ben ik wel terug in mijn ritme aan het komen. Dus hopelijk gaat dat weer de goede richting uit. Vorig jaar rond deze tijd zat ik van de miserie op ondergewicht. Dat was het eigenlijk ook niet echt. Terug een 3-tal kilo eraf en we kunnen weer voort :-D.

Lezen

Ik ben al maanden bezig in Leven zonder Filter. Tot zover dit topic. Dat heeft opnieuw gewoon met keuzes te maken.

Werk

Het is druk, maar wat mij betreft leuk druk. We zijn ook onderbemand, maar toch rolt ons team op een manier dat het nog nooit gerold heeft (jeeeeej team :-D). En daar gaan we vrijdag naar goede gewoonte eentje op drinken. Ik mis één collega die er door omstandigheden niet is wel enorm hard. Als je dit zou lezen: we hopen allemaal dat je je snel beter voelt!

Eten

Doe ik nog steeds te graag en veel. Wellicht de reden dat er wat kilo’s zijn bijgekomen. Volgende week ga ik Roger nog eens bezoeken in Het Gebaar :-). Veel zin in. Veel burgers gegeten de afgelopen maanden. En binnen 2 weken ga ik met wat vriendinnen naar Napels, dus ik kijk nu al uit naar het eten daar. Lees: nog meer sporten dus. Ach in the end zal alles goedkomen ;-).

En jij? Wat houdt jou bezig? Laat het mij weten of post gerust jouw ‘As We Speak’ in de comments!

 

 

door

The Bucket List: stand van zaken

Eind september postte ik hier mijn bucket list met 40 dingen om te doen voor mijn 40ste. Een kleine 4 maanden later wordt het tijd voor een update!

1. Leren crawl zwemmen

2. Lopen op het strand in LA

4. Zangles volgen
Deze gaat dit jaar verwezenlijkt worden, want op maandag schreef mijn beste vriendin mij in voor In Koor 2019 tijdens een soort van Tomorrowland rush. Echt zotjes was dat. Ik had mij daar trouwens aan verwacht, want zat hier met 3 laptops klaar en zat constant te refreshen, maar zelf was ik gedoemd tot de wachtlijst. Gelukkig was ik daartegen al ingeschreven.

Dit zorgt nu al voor stress. Waardoor ik hier sinds gisteren met wat apps zangoefeningen zit te doen. Want ik zing momenteel niet in toon. Je kan dat leren zo het schijnt, maar ik heb dus echt schrik dat al die deelnemers al fantastisch kunnen zingen. Er zijn hier ondertussen al heel wat mails over gestuurd tussen mij en Isabelle van Boston Baby, die mij probeert te kalmeren :-D. Ik overweeg dan ook om in het voorjaar al een soort prezangles te volgen. Maar dat zijn eigenlijk kosten die ik kan missen.

Als het echter lukt, als ze mij echt kunnen laten zingen. Dan wordt dit zo fantastisch, want ik sta dus op een podium met Bart Peeters dan hè mannen (en vrouwen). Bart Peeters, je weet wel die vent waar ik al eens lyrische teksten over schrijf :-D. En K’s Choice waarvan ik tijdens mijn tienerjaren Cocoon’s Crash heb grijsgedraaid. En Lady Linn en Frank Vander linden. Wat een topproject!

Trouwens wie wil komen zien. Het optreden met alle artiesten is op 28 oktober in het Ethias Theater in Hasselt (en 29 oktober, maar dat is niet met de groep waarin ik zit). Daar zijn nog geen kaartjes voor beschikbaar, maar ik hou jullie op de hoogte. Daarnaast zijn er eind november de optredens Bart Peeters Deluxe, waar het koor een 5-tal nummers mag meezingen. Koop jezelf een kaart zou ik zeggen, want de verkoop gaat snel. Al is het maar om Bart Peeters eens live te zien. Da’s altijd de moeite :-).

6. Gaan eten in een driesterrenrestaurant

7. Wicked zien in NYC
Is gebeurd en was echt z’n geld waard. Ik hield van de muziek, het verhaal en het decor was ook fantastisch. Hij was wel niet zo goed als ‘my all-time favorite’ Phantom of the Opera. Ik wil Phantom nog eens een tweede keer zien in London (en een derde en vierde keer ook als dat moet), zo prachtig :-).

8. Triatlon afwerken
Ik ben ingeschreven voor de 1/16de Finishers Triatlon in Knokke-Heist, omdat vriendinnen me lieten weten dat je daar kan starten in een zwembad.  Dit jaar zie ik het zowel financieel als qua drukte niet zitten om mij voor de Start to Triatlon in Mechelen in te schrijven. Zolang ik geen open water training heb kunnen doen (op welke manier dan ook, dat hoeft niet via een start to triatlon, ik wil dat gerust even op mezelf doen), begin ik er niet aan. Ik ben graag goed voorbereid en ik wil dat eens geoefend hebben. Dus dit is een ideale tussenoplossing.

De 1/8ste was zeker ook een optie, maar die is dan eventueel voor 2020 :-). In het weekend van deze triatlon begin ik op vrijdag aan de eerste In Koor workshop én is het Maanrock. Dus dat wordt gezellig druk!

13. Fatsoenlijk eyeliner kunnen aanbrengen
Work in progress, but getting there. Dankzij mijn fantastische buurvrouw die gerante is bij de ICI PARIS XL op de Bruul in Mechelen. Even schaamteloos reclame maken, want als je in Mechelen bent en je hebt parfum of verzorging nodig, ga a.u.b. naar daar. Ze helpen je daar altijd geweldig voort. Haar jobstudente heeft me wat uitleg gegeven en sinds m’n kerstverlof ben ik volop aan het proberen. Is het al perfect? Verre van, maar ik heb het gevoel dat dit wel goed komt.

16. Lopen in Central Park
Gegaan voor de volle 10 km. Ik heb daar nog een filmpje van gemaakt met een action cam die ik van een collega mocht lenen. Ik moet dit echter eens dringend bekijken en monteren (als er iets van te maken valt). Dan voeg ik dit nog wel toe aan deze blogpost. Tip voor zij die dit ook willen doen: Central Park is niet vlak (wat ik wist), maar doe dit dus enkel als je goed getraind bent OF niet op je eerste dag in NYC.

Ik was op dat moment niet goed getraind, want ik moest voor ik vertrok op doktersvoorschrift rusten. En heb dágenlang spierpijn gehad. Wetende dat ik in NYC gemiddeld 150.000 stappen per week deed, was dit hel. Ik dacht even dat ik weer een spierscheur had opgelopen, net zoals mijn vorige keer in NY. Het was ook bloedheet die dag (28 graden), wat ik in oktober niet verwacht had. Dus een pitstop voor een flesje water was noodzakelijk (gelukkig had ik wat dollars meegenomen). Dus het was tegelijk genieten en afzien, maar ik zou het zo terug doen. Alleen niet op dag 1 dus :-).

17. Naar Ibiza gaan
Ik ben aan het twijfelen om dat dit jaar te doen, maar hangt een beetje van mijn financiële situatie af. Als het niet dit jaar is, dan sowieso volgend jaar.

18. Beter leren koken
Ik heb op kerstavond de hoofdschotel gemaakt en mijn familie vond het toch heel lekker. En toen ik met mama naar 40-45 ging, heb ik ook voor haar gekookt en was ze zeer tevreden. Dus ik denk dat ik dat wel stilletjesaan mag afvinken. Als er nog wat proefkonijnen dit bevestigen :-). Misschien kon ik gewoon altijd al goed koken, maar ontbrak het mij aan zelfvertrouwen. Helaas is dat dus niet hetzelfde met mijn zangtalent ;-).

19. Een foto maken om de muur in mijn woonkamer te vullen
Ik denk erover om voor een polaroid wall te gaan. Met mijn nieuwe iPhone zijn de foto’s van NYC en DC goed gelukt en ik heb nog wel wat andere leuke foto’s. Ik zou het concept dan kunnen doortrekken, zodat vrienden er bij een bezoekje foto’s aan kunnen toevoegen. Maar ik twijfel dus nog.

21. Werken voor een groot mediabedrijf
Ik volg logopedie om mijn uitspraak te verbeteren, want ik laat niets aan het toeval over. Ik had meegedaan met de Q-Academy, maar werd helaas niet geselecteerd. Ondertussen heb ik ook een deelnameformulier voor Studio Dada ingestuurd. Probleem is dat ik mij vaak ‘te oud’ voel voor die dingen. Versta me niet verkeerd, ik vind mezelf niet oud en ik vind het compleet belachelijk dat dit de huidige situatie is. Gesteld dat we allemaal tot ons 67 moeten werken, heb ik nog minstens 34 jaar te gaan. Ik zit dus nog lang niet in de helft, carrièregewijs zou dit dus niet zo’n rare stap moeten zijn. Ik heb er verder de juiste opleidingen voor gevolgd.

Toch komen alle mediatalenten veel sneller in die business terecht. Ga maar eens na, iedereen voor radio werkt, zit daar al van in zijn twintigerjaren. En de weinigen die er op hun 30ste aan begonnen zijn, hadden al ervaring bij regionale kanalen. Op zich wil ik ook helemaal niet op de radio te horen zijn. Of op tv te zien zijn (niet dat ik daar al poging voor ondernomen heb :-)), maar blijkbaar helpt het wel om een goede stem en uitspraak te hebben om binnen te raken. En voor redacteurs geldt trouwens hetzelfde hè, wat leeftijd betreft. Om maar een voorbeeld te geven: zo goed als de volledige redactie van Linde staat Op bestaat uit jonge 20’ers.

Ik heb mezelf verder voor een freelance functie achter de schermen opgegeven. Die zou realistischer moeten zijn, maar bij een gelijkaardige functie kreeg ik te horen dat ik niet de juiste compententies had. Hopelijk blijft dat niet duren, want zo raak ik natuurlijk nergens. Dat is een déjà-vu naar het begin van mijn loopbaan. Er staan hier twee doelstellingen op de lijst die mij zouden frustreren als ze niet lukken, en dit is er een van. Het hoeft ook niet per se fulltime, een paar extra uurtjes per week zou ik al fijn vinden. Momenteel ben ik vooral kwaad op mezelf dat ik niet eerder logopedie ben gaan volgen én dat ik niet meer stage gedaan heb én én én … De kans is trouwens zeer reëel dat het niet lukt en dat maakt de frustratie eens zo groot.

24. Een show van Cirque du Soleil bijwonen

26. Mij laten registreren als orgaandonor
Dit heb ik dus de eerste zondag na mijn blogpost meteen in orde gebracht. Net zoals heel wat andere Belgen en ik ben er blij om.

29. Gaan muurklimmen
Ik ben samen met een vriendin ingeschreven voor een Start to Climb bij Klimax. Ik hoop dat mijn hoogtevrees mij geen parten speelt én dat ik kracht genoeg heb, want dat is wel belangrijk bij klimmen. Sowieso gaan we wel goed lachen.

33. Een les soulcycle volgen
Ook gedaan in NYC en er volgt nog wel een meer uitgebreide uitleg over. Maar man toch, ik was al dagen stijf van dat loopje in Central Park en dan ging ik dit doen. Ik dacht hel dit kan ik met mijn vermoeide benen niet aan, maar ik deed het toch én het was geweldig. Vanaf vanavond ga ik trouwens spinnen in Mechelen. Ik heb een fitnesscentrum gevonden waar je met beurtenkaarten kan werken en dat uitkijkt op het veld van KV Mechelen. Win-win noem ik dat. Hopelijk verlies ik mijn fietsconditie zo eens niet tijdens de winter.

34. Meer ‘Ja’ zeggen op zotte dingen
Ik probeer dat te doen, maar weet niet of het aan het lukken is én er wordt ook wel eens misbruik van gemaakt 😀 (ging jij niet meer ja zeggen?), maar ik kom er wel ergens mee.

38. Voetbal gaan kijken in Napels
We wachten nog op één vriendin om te zien of die op haar nieuwe job verlof kan krijgen. Als dat lukt zijn we half mei weg :-).

Ziezo! Met alle plannen voor 2019 zou ik bijna in de helft zitten van mijn lijst en dan zijn er nog 5,5 jaren te gaan. Ik sluit niet uit dat het koorproject zo plezant is dat ik dat volgend jaar weer wil doen. Gesteld dat ik dan weer ingeschreven raak, want ik verwacht mij alleen maar aan meer geïnteresseerden de volgende jaren. En ook gesteld dat ze mij echt in toon kunnen leren zingen. Dat maakt het dan moeilijker om én gitaar te gaan volgen, én dansles … Maar we zien wel, zoals ik in september al zei is het niet per se een doel om het allemaal gedaan te krijgen. Als iets plezant is, moet je het ook niet opgeven om iets anders te gaan verwezenlijken dat misschien niet zo plezant is.

Heeft er iemand trouwens nu al kaartjes voor Bart Peeters Deluxe? Zie ik je daar? Of wil je graag je eigen bucket list delen in de comments? Ga je gang!

door

Wat als … 2019 gewoon gigantisch plezant wordt.

Nieuwjaar vuurwerk

Foto van Jingda Chen op Unsplash

Ik ben sowieso niet de persoon voor het maken van voornemens rond nieuwjaar. Buiten eens wat meer boeken lezen of zo. Wat mij in 2016 lukte, maar in 2017 en 2018 dan weer niet.

Maar weet je wat, voor 2019 heb ik maar één voornemen en dat is er een gigantisch plezant jaar van maken. Wat er ook gebeurt. 2018 was niet mijn beste jaar, maar dat waren 2017 en 2016 ook niet. Eigenlijk ging het sinds 2015 alleen maar ‘down hill’. Dat is met momenten zeer confronterend. Al 3 jaar sturen vrienden en familie mij kerstkaarten waarin ze verkondigen dat het een beter jaar zal worden, maar het werd nooit beter. Dat is meteen ook de reden waarom ik dit jaar geen kerstkaartjes heb verstuurd. Nu al mijn excuses aan iedereen die er eentje verwachtte. Ik heb die van jullie allemaal ontvangen en ze staan hier mooi op mijn kast. En in 2019 krijgen jullie er ook eentje van mij, dat is beloofd!

Toch kijk ik op 2018 niet terug alsof het een rotjaar was. Dat doe ik met 2016 wel, dat was een gigantisch kutjaar (met weliswaar ook mooie momenten) waarvan ik vooral het verdriet herinner. 2017 was overwegend mooi, tot het eindejaar aanbrak en er tranen zijn beginnen vloeien die niet meer gestopt zijn tot in april/mei 2018. Maar vanaf juni 2018 zijn er nog zoveel mooie momenten geweest. Waarvoor dank aan mijn vrienden, mijn familie en mijn collega’s (die eigenlijk ook vrienden zijn ;-)) om mij op sleeptouw te nemen. En te besluiten dat ik niet te veel binnen moest zitten. Niet dat ik dat al veel doe :-).

Of 2019 beter zal worden, weet ik niet. Ik hoop wel dat ik nu alle shit die ik over me kon krijgen gehad heb. Maar zelfs als er nog shit zou zijn, dan zou ik dat wel overleven. Dat is het voordeel als de persoon waarvan je denkt dat het de ‘liefde van je leven’ is, je genadeloos dumpt. Als je dat overleeft, kan je alles overleven. Alleszins dat denk ik toch :-).

Dus dit jaar geen: ik ga meer boeken lezen, ik ga meer bloggen, ik ga het rustiger aan doen … dat laatste kan ik sowieso niet.

Ik ga dus niet stilzitten. Er is die bucket list nog weet je wel. Ik heb superveel plannen voor 2019, sommigen maken mij bang, voor sommigen koester ik de vrees dat ik ze nooit kan verwezenlijken (maar ik blijf toch proberen) en van sommigen word ik superenthousiast. Het eerste plan is normaal om vanaf februari elke dinsdagavond aan een klimmuur te hangen. Als die inschrijving lukt. En van daaraf zien we wel weer …

Ik wens al mijn lezers een prachtig 2019 toe. Met veel mooie dromen, veel plezier en weinig verdriet!

 

door

Tip van de dag: de grote iPhone-opkuis

Je weet het of je weet het niet, maar ik ben een Apple-liefhebber. Sinds 2012 heb ik een iPhone in huis. Hoewel ik ze net als veel andere mensen overpriced begin te vinden, denk ik toch niet dat ik snel nog naar een ander soort telefoon zal overschakelen. Want Once you go Mac you never go back, weet je wel.

Je weet het of je weet het niet, maar ik ben zo’n gestructureerd geval. Ik hou van orde, planning en nauwgezetheid. Op bepaalde gebieden toch want mijn huis is momenteel een geordende chaos. Volgens de tests van Insights Discovery is blauw mijn hoofdkleur (vooral op het werk dan), gevolgd door groen. Geel heb ik ook best nog wel veel en rood bijna niet.

Sinds april 2018 is het vaak chaos in mijn hoofd. Da’s niet erg, want dat laat mijn gele kant dan weer meer naar boven komen. Als ik alle creatieve ideeën die de laatste maanden door mijn hoofd zijn gegaan ooit eens kan uitvoeren, dan staat er Vlaanderen nog wat te wachten ;-). Wellicht zullen de meesten wel ergens in mijn crazy hoofd blijven zitten.

Maar goed af en toe wat orde en structuur om dat gele weer vrijheid te geven, kan nooit kwaad. En gisteren stootte ik dus op deze tweet:

Wat een eyeopener was me dat. Ik wist ergens in mijn achterhoofd wel dat dit kon, maar was dit gewoon vergeten. Sinds gisterenavond ziet het ‘bureaublad’ van mijn iPhone er zo uit:

Opgekuiste iPhone 1Opgekuiste iPhone 2

Wat een verademing is me dat seg. Niet eindeloos scrollen om appjes te vinden en weer meer tijd voor chaos op andere plaatsen :-).

En bij jou? Hou jij van een opgekuiste iPhone/smartphone? Of viert de chaos hoogtij? Btw mocht iemand vragen hebben over hoe je dit doet, leave a comment. Dan vul ik m’n post graag aan met die informatie!

door

Als soloreiziger naar New York

Over mijn reis naar New York heb ik zoveel te vertellen dat ik het onmogelijk in één blogbericht kan proppen. Jullie kunnen je sowieso aan eentje verwachten over de bezienswaardigheden. Daarnaast maak ik er als foodie nog een over m’n eet- en drinktips. Over Washington maak ik nog een aparte post. Die paar dagen daar kan ik wel kort samenvatten. Deze eerste post zal gaan over mijn ervaring als soloreiziger in New York.

Vertrokken met een bang hartje

Vlak voor ik vertrok, kreeg ik vaak te horen hoe dapper ik wel niet was. Wel ik kan je zeggen, ik ben met een bang hartje op dat vliegtuig gestapt. Ik was ook totaal niet bezig met de voorbereiding voor die reis, net omwille van die gezonde spanning. Ik wilde daar niet te veel bij nadenken, gewoon dat vliegtuig op en weg. Anderzijds zorgde dat weer voor extra spanning, want ik plan normaal alles goed op voorhand. En nu waren er enkel twee Airbnb’s geboekt (één voor New York, één voor Washington), een hotel voor de laatste nacht, een ticketje voor Wicked en een ticketje voor Bruno Mars.

Het leek soms of ik er helemaal geen zin in had. Op het vliegtuig liet ik het allemaal even bezinken. Het besef dat ik 2 dagen later mijn goeie vriend Bruno weer ging zien, liet het enthousiasme pieken. Iets geregeld hebben was dus goed :-).

Leven in de loft

En dan landde ik op JFK en volgde er nog een hele reis richting Brooklyn. Een Airtrain en een paar metro’s later stond ik in Bushwick. Een uur te vroeg, dus tijd voor een eerste (hipster)koffietje. Ik heb mij toen even zorgen gemaakt, want het leek mij niet de leukste buurt. Wat achteraf ook bevestigd werd door de gids van BENY. Ik kan echter alleen zeggen dat ik mij daar geen seconde onveilig gevoeld heb. En die Airbnb dat was zo’n aanrader. Ik was er helemaal zot van. Wanneer ik nog eens terugga, is dat direct mijn eerste keuze. Het hotel waar ik mijn laatste nacht doorbracht, was in vergelijking een ‘dump hole’. Veel duurder overigens, gewoon omdat het pal in het centrum lag.

Ik verbleef in de ‘Tree house kamer’ verder waren er nog 2 kamers in die loft. In eentje zat een meisje die er 6 maanden een stage deed. In de andere zat de eerste nachten een Turkse jongen waar ik eens een babbeltje mee gedaan heb en de volgende dagen een Canadees die ik weinig gezien heb. Buiten toen hij tot een kot in de nacht aan het skypen was met zijn lief of zijn moeder, daar ben ik nog steeds niet uit :-D. Het stoorde alleszins niet, want ik heb zelf weinig geslapen in ‘the city that never sleeps’. En sowieso sliep ik er toch met oordopjes en een slaapmasker.

Ik was verder blij dat ik koos voor een verblijf buiten de stad. Ik moet wel al eens bekomen van indrukken. Daardoor was ik wel 45 minuten onderweg met de L-train. Dat stuk L-train vond ik best fijn, rondkijken op de metro en verhalen ‘afluisteren’ is een meerwaarde. Wat echt niet leuk was, waren de werken aan de L-train. Waardoor hij ‘s nachts en in het weekend niet reed. Je moet dan een bus nemen en daardoor ben je dus echt lang onderweg. Tijd die je nuttiger kan besteden. Die werken gaan nog even duren, dus hou er rekening mee als je de komende maanden nog naar NYC trekt en in Brooklyn wil verblijven. Waar dan ook.

Liefde op het tweede gezicht

Ik denk dat mijn verblijf in Brooklyn er ook toe bijgedragen heeft dat ik teruggekeerd ben met veel liefde voor NYC en veel zin om daar de komende jaren nog terecht te komen. Ik heb zelfs eventjes onderzocht of ik summer school kon doen aan Columbia. In het kader van The Bucket List, maar dat kost dus stukken van mensen. En aangezien ik als alleenstaande wel wat op m’n centjes ga moeten letten, zal dat niet voor de eerstkomende jaren zijn. Of reizen naar de States er de komende jaren nog snel gaat inzitten, weet ik ook niet. Maar ik zeg al 3 jaar dat ik waarschijnlijk voor enige tijd niet meer naar The States zal reizen. Daar doe ik dus geen uitspraken meer over :-). We zien dat wel. Voor 2019 zijn er voorlopig wel enkel Europese plannen.

Waarom ik het daar in 2011 maar niks vond, weet ik niet. Misschien waren het de omstandigheden? Te hoge verwachtingen? Ik heb dit keer gekozen voor een andere manier van reizen. Ik wilde wel de toeristische bezienswaardigheden afvinken en was op het einde zelfs een beetje gefrustreerd dat ik ze niet allemaal heb kunnen doen. Zo heb ik het MoMa en het Guggenheim niet vanbinnen gezien, wilde ik Yankee Stadium en Columbia nog eens graag een tweede keer bezichtigen. Om nog maar te zwijgen over de lijst van tips die mijn manager mij gaf en ik aan mij moest laten voorbijgaan.

Ik wilde echter ook inspiratie opdoen, genieten, tijd maken om een koffietje te drinken, nieuwe dingen doen zoals SoulCycle (daar wijd ik ook nog wel eens een sportpostje aan, zo jammer dat wij dat hier niet kennen). En dat heb ik ook ten volle gedaan. Dat het Moma en het Guggenheim daar dan voor zijn moeten wijken, is maar zo. Reden om nog eens terug te gaan!

En hoe was dat nu alleen reizen?

Dat viel zoveel beter mee dan gedacht. Wil ik dat dan nog keiveel doen? Als het moet wel ja. Er is een plan om volgend jaar naar Ibiza te gaan, maar er is misschien ook een muzikaal plan. Als dat plaatsvindt, dan is er mogelijk niet genoeg verlof meer om naar Ibiza te gaan (en ik heb best wel wat verlof bij OZ :-D). Dat is dan geen ramp, Ibiza verdwijnt niet. Als dat reisje Ibiza in 2019 volgt, zal dat volledig of grotendeels alleen zijn (het kan zijn dat een vriendin mij nog voor een weekendje achterna komt). Tenzij ik ondertussen de liefde van mijn leven tegenkom. Ik vind dat idee dankzij NYC helemaal niet erg meer. Dat was daarvoor wel het geval. Als NYC mijn enige soloreis blijkt te zijn, dan is dat echter ook wel goed nieuws, want dan ben ik terug ‘van het straat’. Win-win dus!

Het grote voordeel is dat je kan doen wat je wil. Toen ik op een nacht in Coyote Ugly belandde en pas om 4u in mijn bed lag, was het niet erg dat ik pas tegen de middag onder de levenden was. Het was zondag voor iets. Ik was trouwens al even wakker, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn motor snel in gang kreeg :-). Maar net die tijd nemen om wakker te worden en het rustig aan doen, was fijn.

Ik plande elke dag helemaal zelf in, had leuke babbels aan de bars in restaurantjes. Zat op een avond uren op een bankje in Brooklyn Bridge Park met Night Prayer van Jasper Steverlinck op de achtergrond. Verwonderd te kijken naar het zicht op die glorieuze skyline. Bijna niet gelovende dat ik daar zat. Door mijn iPhone switch had ik trouwens amper muziek over (enkel wat je via iTunes hebt aangekocht blijft dan staan. Tot je terug kan connecteren met je laptop en die had ik niet bij). Maar Jasper zijn cd bleek ideale achtergrondmuziek.

Daarnaast had ik verwacht om tegen een muur aan te lopen, mezelf tegen te komen. Dat is niet gebeurd, maar er was wel één avond waar bepaalde gesprekken van de afgelopen maanden mij leken te achtervolgen. Als een cassette die bleef hangen. Een cassette vol slechte muziek dan nog! Die avond heb ik even de tijd genomen om wat WhatsApp berichtjes in te spreken voor een vriendin van me, dat hielp wel.

Mezelf leren kennen

Ik heb er ook veel over mezelf ontdekt. Ik dacht nl. altijd dat ik niet van New York hield omwille van die veelheid van indrukken, waar ik dus zo slecht lijk tegen te kunnen. Maar na 1 dag leefde ik opeens wel op het tempo van een New Yorker. En ik vond dat zowaar fijn. Zo erg dat ik daar in Washington even van moest afkicken en een paar dagen later in Mechelen opnieuw. Het leven leek ineens waanzinnig traag te gaan :-). Ik mis dat nu nog wel eens dat tempo.

Verder leerde ik dat ik best goed mijn plan kan trekken, dat de angst om ‘s avonds alleen als vrouw langs donkere plekjes te gaan veel minder is. En dat ik als ik tegen die angst in ga mooie plekken kan ontdekken (zoals dat Brooklyn Bridge Park). Dat m’n Engels terug een stuk beter moet, maar het snel verbetert. Dat ik wel eens voor een New Yorker kan doorgaan …

De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat er één momentje was waarop ik het niet fijn vond om alleen te zijn en dat was op de terugvlucht naar huis. Er zat een koppel rechts achter mij over hun reis te praten en ineens kreeg ik een flashback naar juni 2017. Toen zat ik op een terugvlucht van Atlanta naar huis in heel andere omstandigheden. Dat 2017 en begin 2018 daarna zo’n puinhoop werden, leek ineens onwerkelijk. Dat gevoel was gelukkig snel weer weg en maakte plaats voor herinneringen aan ‘a trip of a lifetime’.