Toen ik 18 was brak hij mijn hart. Ik was al 2 jaar stiekem verliefd en ik raapte al mijn moed bijeen om hem dat te zeggen. Op mail weliswaar, want ik was toen zo onzeker dat ik hem dat niet in zijn gezicht durfde zeggen. We waren gedurende die 2 jaar bovendien op vriendschappelijk gebied naar elkaar toegegroeid. Dus evident was het niet. Want wat geef je ervoor op? Ik was zijn type niet, zei hij. Ergens had ik trouwens moeten weten dat hij nog met zijn ex in zijn hoofd zat. Er volgden 5 jaren met veel ups and downs. Ruzie af en toe. Als één partij meer wil dan de andere, dan is dat altijd moeilijk.

Tot dat laatste jaar. Ik voelde dat zijn gedrag begon te veranderen, maar ik kon er de vinger niet op leggen. Iemand zei me: “Die is van gedachte veranderd.” Maar dat wilde ik niet geloven. En ik had er trouwens genoeg van. Op deze manier kwamen we geen meter verder. Dus zei ik hem dat ik afstand ging nemen. Erg bewust, ik wilde mij hier geen tweede keer in verliezen. “Doe dat niet”, zei hij me, “ik had een muurtje rond me gebouwd, maar dat is aan het wegbrokkelen.” Dus bleef ik, weliswaar met de gedachte dat dit altijd vriendschappelijk ging blijven. Tot hij me op 2 november 2008 wakker kuste. En dat was het dan dacht ik. Onze geschiedenis. Bumpy begonnen, verliefd, verloofd, getrouwd. “En ze leefden nog lang en gelukkig …” Wist ik veel dat hij bijna 10 jaar later mijn hart weer ging breken.

Daar stond ik dan in ons huis. Op 13 april 2018, te roepen dat we niet gingen scheiden. Dat dat geen optie was. Maar z’n woorden maalden verder en mijn ogen keken vragend. Ik wist niet eens van waar dit kwam. Ja, er was in december een vertrouwensbreuk geweest en we waren dat terug aan het opbouwen, maar hij verzekerde me dat hij met mij zijn leven wilde delen en dat hij dat kindje nog steeds wilde. En mijn emoties, die waren in die periode all over the place. Ik spoot hormonen, mijn papa was net gestorven, er was weer kanker in de familie geweest en wat later ondernam een naaste ook twee pogingen om uit het leven te stappen. Het was simpelweg té veel. Maar het kwam wel goed tussen ons. Want wij zagen elkaar graag. Wij waren een team.

In maart voelde ik dat hij afstand nam en vroeg ik hem dat op de man af. “Ik ben van niets meer zeker in mijn leven”, zei hij. “Ook niet meer van onze relatie.” Ik wist dat er iets in zijn hoofd maalde, maar tot dan toe had hij altijd gezegd dat volledig bij hem lag. Dat hij met zichzelf in de knoop zat.

Tot die 13de april dus. Hij was daarna weg voor een week, om dan op mijn vraag weer terug te komen. En als een leeuwin vocht ik ervoor. Een relatie geef je niet zomaar op vond ik. Geen 9 jaar die je samen hebt opgebouwd. Geen 25 jaar elkaar kennen. Geen 17 jaar als beste vrienden. Je vecht en je vecht … Maar hij vocht niet meer.

Hier geraak ik nooit over, dacht ik. Hij is de liefde van mijn leven. Op een bepaald moment was de grens voor mij echter ook bereikt. En ebde de liefde weg. April en mei beleefde ik grotendeels in een waas. Vraag me wat ik in die periode allemaal gedaan heb en op een paar dingen na, zal ik je het antwoord waarschijnlijk moeten schuldig blijven. Meteen ook de reden waarom ik hier heel lang niet schreef. Ik kreeg gewoon niets gezegd. Het leek me overigens geen goed idee. Ik was verslagen. Alsof ik net de uppercut der tegenslagen had gekregen. Ik kon trouwens niet genieten van het mooie weer in april/mei. Dat zegt veel, want ik ben echt een zomermens.

Maar ergens in juni op een wei met Bruno Mars op de achtergrond (of eerder voorgrond) was er een shift. Was het omdat ik mij echt aan het amuseren was, voor het eerst in al die maanden? Was het omdat het WK net begonnen was en ik zot ben van voetbal? Was het omdat het besef kwam dat er nog andere mannen geschikt zouden kunnen zijn voor mij? En misschien op dit moment zelfs beter geschikt? Wie zal het zeggen?

Die shift is er gekomen en die is gebleven. 1,5 week geleden is hij alleen gaan wonen. En de rust in mijn hoofd is sindsdien weergekeerd. Ik wilde eerst principieel geen scheiding tekenen, omdat ik dus vind dat je ervoor vecht. Maar vorige week heb ik besloten dat ik daar geen stap verder mee raak. En ik moet voort. Aan principes vasthouden heeft geen nut als dat je tegenhoudt in het leven. Om het met de woorden uit de musical Wicked te zeggen, die ik binnenkort hopelijk ga zien in NYC:

Too long I’ve been afraid of losing love I guess I’ve lost
Well if that’s love it comes at much too high a cost.

Het is goed geweest. Ik wil hier voor alle duidelijkheid niet natrappen. Eerder uitleggen waarom het hier zo stil bleef en waarom ik hier niet meer over ons zal spreken. Het is zijn keuze. Een keuze die ik niet snap en nooit zal snappen. Een keuze waarover ik mijn eigen mening heb. Maar misschien heb ik wel ongelijk. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen …

Ik begin opnieuw. Da’s hard, maar ik ben niet de persoon om bij de pakken te blijven zitten. Gelukkig maar, want deze bloedhete zomer van 2018 is echt voor mij gemaakt. En dus leef ik, elke dag en tegen 100 per uur! Want je krijgt er maar eentje, van dit leven of #yolo, zo je het wil. Ik hoop wel dat het nu keert, dat geluk van mij, want na 2,5 jaar is de emmer wel vol. Fingers crossed :-).