Niemand kan je voorbereiden op het moment waarop ze je bellen om te zeggen dat je vader overleden is. Ik had al een paar jaar geen contact meer met hem. Toch daverde alles op z’n grondvesten. Letterlijk even, want ik stond te trillen op mijn benen. Een nieuwe slag en ik was nog niet bekomen van de vorige. Ik had het ‘geluk’ dat het mijn broer was die het nieuws bracht en geen wildvreemde. Dat was mijn oma niet gegund. Haar had ik heel die periode ook al niet gezien. Gisteren belde ze me toch. Of ik even wilde langskomen. Ik durfde haar niet bellen uit schrik voor haar reactie en blijkbaar had zij de eerste uren hetzelfde gevoel. Maar daarna nam ze toch haar telefoon en ik ben haar daar erg dankbaar voor.

Ik werkte gisteren nog door tot het moment dat mijn oma me belde. Niet omdat het mij niets deed, maar omdat ik op moeilijke momenten kies om mezelf af te leiden. Zo deed ik dat ook toen ik zelf ziek was. Of toen ik hoorde dat er weer kanker in de familie zat. Voor mij werkt dit. Ik heb ook de comedy show voor het goede doel, waar ik ‘s avonds naartoe ging, niet afgezegd om die reden. Hij apprecieerde ook wel goede comedy op tijd en stond. Dus ik denk dat hij niet anders gewild zou hebben.

Ik heb geen spijt van de keuze die ik een paar jaar geleden maakte, want ik had daar toen mijn redenen voor. Wat gisteren wel heel de tijd door m’n hoofd spookte is dat m’n papa waarschijnlijk gestorven is met de gedachte dat we (mijn broers en ik) hem niet graag zagen, niets om hem gaven. Niets is minder waar. Hij is zo vaak in m’n gedachte geweest de afgelopen jaren. Telkens maakte ik dan van m’n hart een steen. Als m’n koersfiets kocht, want dat deed hij ook graag. En dan dacht ik: als het anders was gelopen, fietsen we misschien samen nu. Toen ik de cyclo van Gent-Wevelgem reed en dat gene kattenpis bleek (Rije Rije Rije Rije Stoempe Stoempe Stoempe, weet je wel). En hoe we vaak samen naar de koers keken en lachten met José en ‘de Wets’. De laatste jaren toen ik nog thuis woonde, hoorde daar ook een patéke bij. Hoe ik soms nerveus op mijn dashboard zit te tokkelen als ik mij erger ik het verkeer, gevolgd door een ‘allé jongens’ zoals hij dat ook deed. Hoe hij beter dan geen ander zou begrepen hebben waarom ik soms afspreek met mensen die ik alleen via hun blogs ken, omdat het ‘gelijkgestemde zielen’ zijn. Of telkens als ik een U2-nummer hoor of nog meer een van Springsteen.

Papa, ik hoop dat de last die het leven voor je hier soms zo zwaar maakte van je is afgevallen. Rust zacht!