Hoewel ik hoopte dat 2017 mijn jaar zou worden, liep het niet zoals ik het wilde. De eerste helft ging zoals het einde van 2016. Snel en vol leuke activiteiten. En dan was er eindelijk mei, het einde van het molawachtjaar. Vol verwachting begon ik aan het tweede deel van het jaar, maar er staken wel wat dingen tegen. Zwanger worden lukt voorlopig niet echt, waardoor ik nu in een fertiliteitstraject zit. In de zin dat er bekeken wordt waar het eventueel misloopt. Daarnaast is er ook op m’n job veel stress. Aangezien ik de alarmsignalen herken, deed ik er alles aan om mezelf de nodige rust te geven en te zien dat ik niet op een burn-out afstevende. Om mijn perfectionistische zelf af en toe halt toe te roepen.
En dan als een donderslag bij heldere hemel. Het is er weer … kanker. Niet bij mezelf dit keer, maar bij een naaste uit m’n familie. Ik zeg bewust niet wie, want dit is niet mijn verhaal om te vertellen. Maar ik kan je verzekeren: het hakte er zoveel harder op in dan toen ik zelf ziek was. Het is uit mijn handen dit keer, ik kan zelf niet vechten. Alleen maar proberen klaar te staan om te helpen, om de rompslomp die erbij komt kijken wat mee te verwerken, mentale steun te zijn. Twee weken na het nieuws weten we sinds gisteren dat het binnen de perken blijft. Dat het behandelbaar is. En daarmee gaan we dan verder, zodat ook nu de nachtmerrie snel gepasseerd is!