Maand: november 2015

door

Getest: HelloFresh

Een tijdje terug stond er hier een promojongen van HelloFresh voor de deur, die zijn job heel goed deed. Wetwijfelden nl. al heel lang om het eens een kans te geven, maar deden het nooit omwille van de kostprijs. We vonden het te duur. Maar nu stond die kerel voor de deur met een goed aanbod. Eén box aan de helft van de prijs, één aan volle pot. Dus dachten we: waarom niet? We kozen voor de Originalbox met drie maaltijden. Dan hadden we nog de vrijheid om zelf iets anders op het menu te zetten. En bovendien werden we in die periode wel al eens ergens verwacht voor een etentje.

De eerste box probeerden we meteen een week nadien. Op zondag kwam een grappige Nederlander de box leveren. Thumbs up voor HelloFresh dat ze ook leveren op uren en dagen waarop mensen effectief thuis zijn. Ik had er veel zin in en die week aten we Gnocchi met zalm, waterkers en cherrytomaten; Gevulde paprika’s met parelcouscous kip en groenten en Platbroodpizza met gegrilde courgette, paddenstoelen en belegen kaas.

En dat smaakte, vooral die paprika’s met parelcouscous. Ik hou normaal niet van couscous, want ik vind dat te droog, maar deze had veel smaak. Net zoals de kip trouwens :-).

Een paar weken later trokken we naar de Ieper en de maandag na ons weekendje lieten we de tweede box komen. We konden op zaterdag nl. niet naar de markt voor groenten en zo konden we die week overbruggen. Stond die week op het menu: Kruidige kipgyros met pitabroodjes en rode kool; Heekfilet uit de oven met sperziebonen en aardappelen en Penne integrale met een saus van boerenkool en roomsaus. Die week smaakte het veel minder. Met als dieptepunt die boerenkool. Ik eet dat doodgraag, maar het smaakte zo taai als iets, wellicht omdat ze vooraf versneden was en daardoor helemaal uitgedroogd was.

Week 1
Week 2

En toen moesten we een beslissing nemen, zouden we ermee doorgaan of niet? Uiteindelijk besloten we van niet. We moesten sowieso nog elke week naar de supermarkt, want onze inkopen voor ontbijt en lunch komen van daar. we vonden het  nog steeds duur! Zelf was ik vooral gewonnen voor snelheid waarmee iets op tafel kwam en het feit dat ik niet meer hoefde na te denken over een weekmenu. Er kwam al eens iets anders op tafel, hoewel dat tijdens de tweede week dus geen succes was :-). Uiteindelijk hebben we na veel vijven en zessen ons abonnement opgezegd. We kunnen daar nog altijd op terugkomen, mochten we ooit van gedacht veranderen, maar voorlopig wogen de voordelen niet op tegen de nadelen!

(P.S.: dat de foto’s van het eten er niet altijd even smakelijk uitzien, heeft niets met HelloFresh te maken. Dat ligt aan het feit dat ik niet zo goed kan dresseren en fotograferen. Maar oefening baart kunst, dus geef ik niet op!)

En jij, testte jij HelloFresh of een andere Foodbox al eens? En ben jij het blijven gebruiken?

 

 

 

 

door

Held

marliesetim_small (249 of 668)Vandaag is hij jarig. Hij wordt 83 jaar en eigenlijk is hij wel mijn held, want:

*Klagen of zagen, doet hij zelden of nooit. Hij neemt de dagen zoals ze komen en het duurt erg lang voor hij iets als pijn bestempelt. Als hij zegt dat hij zich niet goed voelt, dan weten we ook dat het serieus is.
*Nog altijd werkt hij hard in zijn tuintje en deelt hij met veel plezier zijn groenten uit. Zijn pompoenen gaf hij onlangs gratis weg aan alle geïnteresseerden. Hij legde ze vooraan zijn huis en plaatste er een bordje bij.
*Hij is een nieuwe man avant la lettre. Koken, kuisen, de was en de plas … Hij deed het jaren met veel plezier en goed.
*Jarenlang zorgde hij voor mijn grootmoeder, ‘ons Met’. Toen ze het mentaal moeilijk had, toen ze last begon te krijgen van haar gezondheid. En ook toen ze op het einde van haar zestigerjaren na een hersenbloeding dement werd, bleef hij voor haar klaarstaan. Hij leerde me dat echte liefde bestaat en dat dat een leven lang kan duren. De laatste drie maanden van haar leven bezocht hij haar dagelijks in het bejaardentehuis. Hij vindt het nog altijd spijtig dat hij ze niet tot haar laatste dag thuis kon blijven verzorgen.
*Geen boerenkoolpuree die zo lekker smaakt als de zijne. ‘Krulkolen’ noemen we dat. Ik heb er jaren naar gezocht naar die groente waar hij zo’n lekkere ‘petasj’ van maakte. Bleek boerenkool te zijn en gelukkig is dat tegenwoordig weer helemaal in om te eten ;-).
*Ondanks het feit dat zijn huwelijksleven z’n ups and downs kende (door de gezondheid van m’n grootmoeder), vertelt nog steeds de mooiste verhalen over m’n grootmoeder.
*Nu mijn mama het moeilijk heeft, vangt hij haar tijdelijk op tot ze naar haar eigen appartementje kan. Hij vindt dat de normaalste zaak van de wereld.
*Van hem heb ik nog veel te leren en iedere dag dat dit kan, prijs ik mij gelukkig.

Een hele gelukkige verjaardag ‘Pet’, ik weet dat je dit wellicht niet zal lezen. Daarom deed ik daarnet nog een belletje om je er persoonlijk één te wensen. En binnenkort kom ik ik zeker nog eens langs!

door

Weekendje Ieper

Vorig weekend gingen we en ik er een weekendje tussenuit naar Ieper. Aangezien ik geen fan van ben musea of dergelijke (tenzij het een doemuseum is zoals Technopolis), besloot ik het aangename aan het, voor mij, nuttige te koppelen en te reserveren bij Souvenir.

We begonnen de dag zaterdag in Tyne Cot in Passendale. Een erg mooi (is dit het juiste woord voor een begraafplaats?) en indrukwekkend kerkhof. Je wordt er even stil van te weten dat er zoveel jonge mannen gestorven zijn in WOI. Zoveel vrouwen die hun man of hun kind(eren) nooit meer zagen terugkomen. Ik vind dat enorm moeilijk om te bevatten, wat een impact dat op iemands leven moet gehad hebben. 2015-11-07 12.31.11-1 Daarna gingen we nog naar het Memorial Museum Passchendaele, allemaal zeer interessant en de moeite waard lijkt me, maar zoals ik al zei musea zeggen me weinig. Dus ik was toch meer onder de indruk van Tyne Cot. Daarna reden we door naar het Novotel in Ieper waar we incheckten en even op het bed gingen rusten. Ik dan toch vooral. Ik voel me de laatste tijd heel moe (heb dit elk jaar in deze periode en zeker sinds ik klierkoorts gehad heb. Vorig jaar werd het virus trouwens voor de tweede keer in mijn bloed gevonden, de dokter stond daarbij ook voor een raadsel). Aangezien we redelijk laat waren gaan slapen en om 8u terug uit de veren waren, had ik wel wat nood aan wat rust. Na een dik half uur gingen we door naar het Flanders Field Museum. Ook heel mooi ingericht en leuk gedaan met de armbandjes die voor interactiviteit zorgen. Maar again: not my cup of tea.

Daarna gingen we terug naar ons hotel, waar we nog eventjes tv keken tot we naar Souvenir gingen. Daar hadden we een hele fijne avond. Hun aperitief van het huis smaakte me, hoewel ik normaal geen ginliefhebber ben. Het was iets met gin, vlierbessenbloesem en granité van groene thee en was zeer lekker en fris. Daarna volgden er 7 gangen (er is geen à la carte menu bij Souvenir en op zaterdagavond kan je alleen maar het zevengangenmenu nemen, maar geen klachten daarover :-)). Het gerechtje met brokkeloud, brocolli en bloemkool was daarbij toch wel m’n favoriet (en ik ben geen kaaseter dus dat wil wat zeggen). Verder was ik wel fan van het gerecht met pladijs, mosseljus en peterseliewortel en vond ik de pastinaak met beurre noisette en honing heel verrassend als eerste dessert. Mijn algemene mening over Souvenir: ik heb al beter gegeten, maar ik vond het zeker wel een aanrader om eens te doen :-).

Etentje bij Souvenir

Etentje bij Souvenir

De volgende dag ging ik nog helemaal loos op het ontbijtbuffet in het Novotel. Ook zeker niet het beste ontbijfbuffet ooit, dat was in Dusseldorf, maar daar was ons hotel + ontbijt dan ook weer het beste van de hele trip. Soit ik ging volop voor eieren, spek, worstjes en een paar aardappelen. Echt eten zoals een Amerikaan, soms kan mij dat al eens smaken :-). Daarna heb ik nog wel een kommetje fruitsla gegeten. Kwestie van niet helemaal ongezond te ontbijten. Na dit stevig ontbijt checkten we uit. Ik was trouwens best tevreden van het Novotel. Onze kamer was verzorgd en hoewel het bed op het eerste zicht niet stevig leek (er zat een put in het matras), was het toch een harde matras. Dat heb ik het liefste. Ik heb wel niet zo goed geslapen, maar dat doe ik eigenlijk nooit op hotel.

2015-11-07 14.51.20

Bed @ Novotel

2015-11-08 10.00.17-2

Ontbijten zoals ze dat in Amerika doen!

Nadat we het hotel verlaten hadden, deden we een wandeling op de vestingen. Waarbij we op het einde ook eventjes de Menenpoort bezochten. Dankzij mijn geweldige timing van reservatie bij Souvenir konden we op zaterdag helaas niet naar The Last Post. Daar zullen we dus nog eens voor moeten teruggaan 🙂 want na onze wandeling keerden we terug huiswaarts.

2015-11-08 11.01.23 Algemene conclusie: het was een fijn en ontspannend weekend, maar het oorlogstoerisme op zich zegt me weinig. Al vind ik Ieper sowieso wel een bezoekje waard :-).

door

Oy with the poodles already!

Een tweetal weken geleden bereikte er mij heugelijk nieuws. Netflix zou bezig zijn aan een revival van Gilmore Girls. Ja ik ging wat minder series kijken, ik weet dat nog en voorlopig lukt dat trouwens heel goed ;-)! Maar voor Gilmore Girls maak ik graag een uitzondering. Het is namelijk altijd dikke liefde geweest met mij en die serie.

Ik groeide er zowat mee op. Vanaf het moment dat ik alle afleveringen op de Belgische televisie had gezien en de serie gelijk met de Amerikanen begon te volgen, bleek Rory even oud te zijn als mij. Daardoor waren heel wat zaken superherkenbaar. Ik ging naar mijn eerste jaar unief toen Rory dat deed. Ik wilde net als haar journalist worden. Toen ze aan haar laatste jaar unief zat, kampte ik met dezelfde twijfels als haar. En ik denk dat ik zelf ook wel op een behoorlijk tempo gesprekken kan voeren ;-).  De passie voor koffie snapte ik dat moment wel niet (al bleek actrice Alexis Bledel het zelf ook niet te drinken). En ik had toen ook wel niet hetzelfde soort band met mijn moeder, maar dat waren details.

Mijn broers werden evenwel gek van het programma. Vooral dat geratel tussen hoofdpersonages Lorelai en Rory, denk ik (de scenario’s van Gilmore Girls bevatten blijkbaar veel meer tekst dan andere scenario’s. De acteurs moesten hiervoor trainen). Het is dan ook wel een typische vrouwenserie. Voor mij is het zo’n programma dat ik altijd goed zal blijven vinden. Dat in dezelfde rij als Friends mag staan en dat de tand des tijds echt wel overleeft.

Tijdens het voorlaatste seizoen was er wat onenigheid tussen de schrijvers (auteurskoppel Amy Sherman-Palladino en Dan Palladino) en Warner Bros. De onderhandelingen liepen spaak en de twee stapten op. Dat kan je aan het laatste seizoen zien. De verhaallijnen werden afgehaspeld en de originele sfeer was ver zoek. Vele fans bleven dus een beetje op hun honger zitten. Daar geven Amy en Dan Palladino nu gehoor aan. Er zouden vier afleveringen van 90 minuten komen om het verhaal af te ronden, die zich afspelen gedurende één jaar. Ik ben alvast benieuwd hoe het Rory als dertiger vergaat. En wie van haar drie liefdes ze gekozen heeft (ja ik hoop nog altijd op Jess Mariano, al heeft Milo Ventimiglia ondertussen wel wat van zijn pluimen verloren :-)).

En jij, ben jij benieuwd hoe het de Gilmore Girls vergaat? En welke serie zouden van jou (na Heroes, Boy Meets World en binnenkort Full House) wel eens terug tot leven mogen brengen?

door

Mijn lijf en ik

Het nieuwe thema van #boostyourpositivity is my body. Ik denk dat ik heelder boeken kan schrijven over m’n lijf en het is voor mij ook een gevoelig punt. Niet omwille van complexen, die heb ik wel, maar ik ben anderzijds ook heel tevreden met mijn lijf. Wel omwille van de zaken die slanke vrouwen de laatste jaren naar hun kop gegooid krijgen. Want ja blijkbaar zijn wij geen echte vrouwen of zijn wij een hoop botten bij elkaar en hebben mannen liever een stuk vlees. Of weet ik nog wat allemaal!

Ik heb zelf geen problemen met verschillende maten en gewichten. We moeten er toch allemaal zijn vind ik. En ‘curvy’ kan best mooi zijn. Ik heb trouwens nog wel wat ‘curves’. Ik weet ook dat overgewicht niet altijd een keuze is. Je weet niet welk verhaal daar achter schuil gaat, misschien heeft die persoon wel een schildklierprobleem of een andere medische aandoening. Of is het voor een stuk genetisch bepaald. Ik heb genoeg mensen in mijn omgeving tot in den treure weten diëten en/of sporten zonder succes. Ik veroordeel op dat gebied dan ook niemand.

Waar ik wel problemen mee heb, zijn de verwijten van hierboven. Zeker wetende dat er ook heel wat mensen zijn die vooral klagen over hun gewicht, maar er niets aan doen. En ja tot een paar jaar geleden was ik zelf zo iemand. Ik ben een emo-eter en dat zal wellicht nooit veranderen ;-). In het middelbaar was ik enorm slank, ik had niets vrouwelijke vormen, zat ik niet goed in mijn vel, was klein, had mijn haar heel kort geknipt, droeg heel wijde kleding en zag er daardoor uit als en jongen (ik heb ooit letterlijk mensen zich achter mijn rug fluisterend horen afvragen of ik nu wel een jongen of een meisje was). De reden hiervoor zijn uiteenlopend, maar daar ga ik hier niet verder over uitweiden. Op mijn 16de kreeg ik een groeischeut en begon mijn lichaam ook wel wat te veranderen. Al bleef ik slank. Ik had vriendinnen die jaloers waren dat ik vanalles en nog wat kon binnensteken, geen klop van sport moest doen en toch altijd op hetzelfde gewicht bleef. Aan het eerste jaar van mijn universitaire studies kreeg ik op het medisch onderzoek zelfs te horen dat mijn gewicht oké was, maar dat het zeker niet minder moest worden.

Na mijn studies volgden een aantal jaren onregelmatig werk als journalist, veel te veel McDonalds, twee maanden op de zetel door klierkoorts en veel snoepen uit verveling. Ja op den duur was ik 10 kg zwaarder. En zagen dat ik daarover deed, want ik had vetrollen waar ik niet gelukkig mee was. Qua BMI zat alles eigenlijk nog wel goed. Maar ik werd er niet blijer om. Op een bepaald moment vond ik het nodig om het roer om te gooien en begon ik te ‘diëten’. Lees: ‘s morgens cracotten met light confituur, ‘s middags ook iets licht, zeker niet snoepen tussendoor en ‘s avonds dan uitgehongerd mezelf overeten. Tussendoor probeerde ik ook wat fitness, maar dat was duidelijk niets voor mij. En ik mezelf maar afvragen waarom dat niet lukte, tot de confituur zowat mijn oren uitkwam. Ik had er mezelf bij neergelegd, ik zou 10 kg dikker blijven. Dit was het dan.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fix, dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fiks. Dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Start2Run

Tot ik besloot te gaan lopen om iets aan mijn conditie te doen. Eerst werden er deftige loopschoenen aangeschaft, ik volgde de Podcasts van Evy, want deze fantastische app bestond toen nog niet (een beetje reclame voor m’n werkgever mag ook wel ;-)). Ik liet mij testen bij de Fitbus, schafte mij een hartslagmeter aan en weg waren we. In het begin veranderde dat niets aan m’n gewicht, maar ik voelde mij wel beter en uiteindelijk was ik er ook niet mee begonnen om af te vallen. Toen ik de 5 km voorbij was en ook stilletjesaan wat evenwichtiger begon te eten, zag ik mijn gewicht gestaag zakken op de weegschaal. Mijn doelgewicht (-7 kilo) kwam stilletjesaan in zicht. Meer zelfs, een paar maanden later zat ik terug op mijn gewicht van tijdens mijn studententijd.

Je kan je bijna niet voorstellen wat een effect dat op mij had. Ineens vond ik veel kledij die mij goed zat, ik keek ook met plezier terug in de spiegel. Mijn borsten werden wel wat kleiner en eerst vond ik dat jammer, maar daarna bleek de ‘schade’ nogal mee te vallen. Gewoon een maatje minder in mijn rug. 3 jaar later zit ik nog steeds op hetzelfde gewicht (give or take, want het schommelt wel eens met een kilo). En als ik op de weegschaal nog maar zie dat ik op +2 kilo kom, schiet in actie. Je kan dat verkeerd vinden of oppervlakkig, maar ik wil gewoon niet meer terug naar die + 10 kilo.  Die komen er heus niet van de ene dag op de andere bij. Ik hoop op dit gewicht te kunnen blijven, al is daar natuurlijk geen garantie voor. Ik heb nog geen kinderen, dus ik weet niet wat dat met m’n lichaam zal doen. Mijn moeder heeft wel nog steeds hetzelfde figuur als ik, nadat ze drie kinderen gekregen heeft. Ik hoop dat dat een beetje genetisch is :-).

Maar ook ik kreeg dit dus heus niet in de schoot geworpen, ik loop nog minstens 2 keer per week. Sinds kort doe ik op donderdagmiddag ook Pilates op het werk (al stopt de reeks nu even). Ik zou graag terug op drie keer week raken, maar ik kamp met wat najaarsmoeheid en lage bloeddruk. Ik heb bloed laten nemen bij de dokter, hopelijk is het op te lossen met wat b12 of ijzer (wat ik meestal te kort heb als ik moe ben). Als ik zou stoppen met lopen, dagelijks in mijn zetel zou ploffen met wat snoep of chips (niet dat ik nooit snoep, verre van) dan komen die kilo’s er terug bij. Daar ben ik zeker van. Dus ik vind niet dat ik (en alle slanke vrouwen met mij) het verdienen om botten of geraamtes genoemd te worden. Laat staan geen echte vrouwen. Ik vind het belangrijk dat je je goed in je vel voelt en dat was bij mij met 10 kilo meer niet het geval. Ik ken ook vrouwen die er alles aan moeten doen om bij te komen en waarbij dat niet lukt, die help je ook niet vooruit met zulke commentaar.

Laat ons gewoon stoppen met ‘bodyshamen’. Of dat nu om slanke vrouwen of om vrouwen met een maatje meer gaat! Iedereen is wie hij of zij is. En iedereen heeft zijn of haar complexen. Wat dat bij mij is? De cellulitis op mijn billen of het feit dat mijn onderbenen altijd melkflessen wit blijven (only god knows why ;-)). En zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen. Maar algemeen voel ik me goed in m’n vel! En ik hoop hetzelfde voor jou beste lezer ;-).

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.