Dwars door Mechelen dat zal altijd een specialleke blijven voor mij. Ik liep de wedstrijd al 4 keer en miste als wielerliefhebber daardoor al 3 jaar de finale van het wk (gelukkig dat het dit jaar in Amerika is, waardoor ik het wel kon zien). Het was dit jaar ook de eerste wedstrijd die ik liep. En bijna had ik hem niet gelopen.
Toen ik in 2012 begon met lopen waren de toenmalige collega’s volop aan het trainen voor de 10 km, vol goesting en een beetje overmoedig liet ik weten dat ik dat ook wel wilde proberen. Maar er restte mij slechts een 15-tal weken en de Start to Run voor 5 km duurde al 10 weken. Geen nood dacht ik, ik sla hier en daar wel een paar lessen over. Zo gezegd, zo gedaan, tot opeens een blessure, ontsteking aan een pees aan de linkse enkel van m’n rechtervoet. De kinesiste schudde haar hoofd bij het horen van mijn verhaal: “die schema’s zijn er voor een reden. Natuurlijk kon je dat conditioneel wel aan, maar je pezen en gewrichten waren nog niet aangepast aan het lopen.” Gevolg: bijna terug van 0 beginnen, geregeld naar de kine, daar echt ‘leren lopen’ en niet meer tijdig in orde voor de 10 km. Dan maar de 5. Die liep ik uit, al was het vooral op karakter. Het jaar daarna liep ik gelukkig wel zonder problemen de 10 km. In het voorjaar van 2014 ging ik voor nog meer: de 10 miles en de 20 van Brussel, maar in het najaar opnieuw Dwars door Mechelen uiteraard.
Je zou denken dat ik de 10 km tegen dan met gemak zou lopen, maar nadat ik nieuwe schoenen en nieuwe steunzolen had moeten aanschaffen (die nieuwe schoenen voortijdig, want terwijl ik met mijn eerste paar mizuno’s meer dan 1.000 km had gelopen, was het tweede paar er op 400 km door), kende ik een hele zomer loopproblemen. Slaapvoeten, blaren … het hield niet op. Gelukkig wilden ze in de loopwinkel niet afgeven. Vlak voor de wedstrijd werden m’n steunzolen vervangen door andere hardere zolen. Ik kon ze maar één keer inlopen, maar na de wedstrijd voelde ik dat de problemen met die schoenen eindelijk voorbij waren. Geen slaapvoeten en maar één blaar, waarvan ik wist dat het nog van het inlopen was.
En dan schrijven we dit jaar. Ik heb al een heel jaar geen 10 km meer gelopen, want ik besloot geen enkele wedstrijd te lopen. Dus geen wedstrijd, maar daardoor ook weinig motivatie. Ik liep dus bijna heel het jaar ongeveer 3×30 minuten per week en vaak zelfs maar 2 keer per week. Maar de Dwars door Mechelen zou ik wel lopen. Dat was buiten onze reis gerekend. Op maandag ging ik voor de eerste keer in drie weken terug lopen (in Santa Monica had ik wel nog 5 km gelopen, maar daarna enkel maar gewandeld). Was het de jetlag of gewoon mijn conditie, maar het ging voor geen meter! Na 5 km moest ik stoppen: misselijk, moe en ook pijn in mijn achillespees. Vooral dat laatste was een alarmbel, geen tweede keer een blessure. Nadat ik enkele km’s gewandeld had (want ik ging voor 10 en had toch meer dan 4 km in één richting gelopen), heb ik nog een km gelopen en dan was ik bijna thuis. Ik was wat teleurgesteld, want 10km dat zou ik normaal puur op karakter moeten kunnen en dat was ook het plan. Tot ik plots die woorden van de kine weer hoorde en bij mezelf dacht voor wie of wat eigenlijk? En wat koop ik ermee als ik dan weer een paar weken/maanden niet meer kan lopen? Het verstand komt met de jaren zeker ;-). Dus ben ik mij deze middag gaan inschrijven voor de 5 km. Helemaal niet deelnemen voelde verkeerd aan.
Het liep goed, enkel was ik wat te laat vertrokken hier thuis. Ik wilde eerst nog mijn strijk gedaan krijgen (wat niet lukte trouwens). Het laatste stuk van hier naar de start heb ik tegen de stroom in gelopen (mijn excuses daarvoor andere lopers), omdat ik mezelf er anders niet meer tijdig zag raken. Ik ben helemaal alleen vertrokken, want iedereen was al weg. Eerst dacht ik oké nu rustig de 5 km lopen, toen ik me opeens bedacht dat dat parcours lichtjes gewijzigd is tegen 3 jaar geleden en dat ik misschien wel eens verkeerd kon lopen. Ik ben dus een versnelling hoger geschakeld en heb hier en daar nog wat lopers ingehaald (meer zelfs dan dat ik voor mogelijk hield). Resultaat: een van mijn snelste 5 km in jaren, om niet te zeggen de snelste ooit (technisch gezien is het trouwens maar 4,6 km, maar dan nog was mijn gemiddelde snelheid hoog naar mijn doen :-)). En nu? Nu wil ik in december mijn tweede Urban Trail Mechelen lopen. Dus stilletjesaan terug opbouwen tot aan 10 km en mij misschien inschrijven voor de halve marathon in Disneyland volgend jaar (eerst kijken hoe dat in zijn werk gaat op 6 oktober).
