De wei met de eerste festivalgangers in 2014

Vandaag is mijn favoriete Belgische festival begonnen en voor het eerst in 16 jaar ben ik daar niet bij. Ja 16 jaar dat lees je goed, meer dan de helft van mijn leven bracht op de Vlaams-Brabantse wei door. Dat het slechts op een kwartiertje van mijn ouderlijk huis was, heeft daar uiteraard ook wel mee te maken. Het eerste jaar was ik nog gewoon een betalende klant en had ik een dagticket. Een jaar later stond ik aan de toog. Toen nog om cola te tappen (dat was toen nog met zo’n machine), ik heb er jaren over gedaan voor ik mijn eerste pint tapte en of die dan fatsoenlijk was, laten we in het midden :-). Bedoeling was eigenlijk dat ik dat eerste tapjaar lege bekertjes zou oprapen, maar lang heeft dat niet geduurd.

Het doet raar om er niet bij te zijn. Toen we in april beslisten dat we zouden stoppen, was dat niet van harte. Zowat ons hele team stopte ermee (om redenen die we begrijpen) en we zagen het niet zitten om dan zonder dat team verder te gaan. Maar in zekere zin voelde het alsof we er geen afscheid van genomen hadden. Had ik vorig jaar geweten dat het mijn laatste jaar daar was, had ik dat toch anders beleefd. Kwam daar nog bij dat ik mijn kans had gemist op een combiticket, dus al die groepen die ik zou missen, ik zag het als een regelrechte ramp. Vorige week dinsdag kreeg ik echter bericht van de wachtlijst. Er waren terug combi’s vrij (dit was voor het afzeggen van de Foo Fighters). Ik heb er dan even over nagedacht en toch besloten om het niet te doen. Het zou toch niet hetzelfde geweest zijn. Bovendien ben ik al een dagje ouder 😉 en ik genoot er wel van om tussen de optredens door op een fatsoenlijke stoel te kunnen zitten. Een deel van het wrange gevoel is daardoor wel weggenomen. Maar toch is het vreemd om er niet bij te zijn als de deuren opengaan. Om die eerste pintjes te zien vloeien, de eerste groep te horen … Ik ga het missen.

Onze crewpull uit 2012

Speciaal voor de gelegenheid haal ik mijn 15 favoriete Werchtermomenten boven. Edit: ik heb besloten om de name dropping te verwijderen, gewoon omdat ik daar zin in had.

-Zowat elk jaar was ik aanwezig bij de opstart. Dat wil zeggen dat ik er vaak was voor de deuren opengingen. Dan had je de kans om de wei nog te zien voor er één mens op liep en als het gras er nog heel groen en onbezoedeld uitzag :-). Telkens een fijn moment.

-Als je werkt verbruik je calorieën en dat zorgt voor honger. De organisatie voorzag ons altijd van genoeg foodbonnen om het weekend door te komen. En we mochten ook enkele keren per weekend bij de catering gaan eten. De voormalige cateraar (sinds enkele jaren is het iemand anders) zag ons echter niet graag honger lijden. Dus bij overschot stond er tijdens de nachtshift vaak lekkers te wachten: varkenshaasje met kroketten, chocoladebroodjes die ze al klaar aan het maken waren voor de volgende ochtend … het werd allemaal gesmaakt.

-Tijdens mijn eerste jaar communicatiewetenschappen viel mijn proclamatie in het midden van het festival. Drama want ik zou de Sugababes missen … en ik mocht van mijn ouders de proclamatie niet skippen. Mijn nonkel reed een vriendin en mij met zijn wagen tot in Leuven. Daar kreeg ik totaal onverwacht te horen dat ik geslaagd was (in het eerste semester nog twee onvoldoendes, maar één opgehaald, voor die andere 9 gedelibereerd en voor alle examens uit het tweede semester geslaagd). Het festival was nog nooit zo plezant. En ik was op tijd terug voor de Sugababes!

-Ik studeerde communicatiewetenschappen en journalistiek, omdat ik journalist wilde worden, meer bepaald sportjournalist. Tijdens een nachtshift moest ik een bekend journalist ooit ‘s nachts pinten weigeren (en ook een cola en een koffie), want de shift zat erop. Oh neen dacht ik, daar gaat mijn journalistieke carrière. Gelukkig nam hij het allemaal goed op :-). En ondertussen ambieer ik al lang geen journalistieke carrière meer.

-Tijdens de WK finale van 2002 stonden er nog televisies. Het was Duitsland-Brazilië en dat jaar heb ik voor Duitsland gesupporterd. Het was nl. het jaar dat onze vriend Prendergast (ken je hem nog?) onterecht een goal van Marc Wilmots afkeurde tegen, jawel, Brazilië. Ik probeerde de Duitsers dus naar de overwinning te schreeuwen samen met nog wel enkele mensen in de tent. Helaas ze verloren met 0-2.

-We spreken twee jaar later: EK. Dit keer geen tv meer in de tent. “Als je voetbal wil zien, moet je maar thuisblijven”, luidt het oordeel van de organisatie. Dus gaan we toch op zoek naar een scherm. En daar staan we dus voor de trailer van VRT, waar we door een raampje op het allerkleinste scherm ooit, voetbal kunnen zien. Het Griekse elftal wordt Europees kampioen. In de tent vieren de Grieken feest :-).

–Gênant momentje vorig jaar, bekend persoon x doet zijn bestelling en vraagt na zijn bestelling of ik bekend persoon y ken. Ik antwoord: “van zicht ja.” Blijkbaar wilde persoon x een goeie vriend zijn en persoon y op een pint trakteren. Hij vroeg daarna heel vriendelijk of ik die pint naar hem wilde brengen. Ik besefte dus iets te laat dat hij niet wilde informeren of ik een of andere diepe band had met mijnheer y :-D.

-Mijn nonkel is een geboren netwerker. Zijn netwerk op Werchter was immens. Hij had connecties met de security en regelde wel eens dat er iemand van ons team front mocht. Ik had hier nog nooit gebruik van gemaakt, maar tijdens een optreden van Keane besloot ik eens te vragen of mijn beste vriendin en ik front mochten. Mijn nonkel sprak met de security. Er was echter een probleem. Keane had een tweede klein podium voor een akoestische set. Dat podium bevond zich in het midden van het publiek en dus mocht er bijna niemand front. Zelfs de security werkte met een minimumbezetting. De tweede beste optie was de PA. Daar zaten we dan met een geweldig zicht over de wei. Mijn beste vriendin vroeg nog of we daar het optreden wel zouden horen. Hilariteit alom bij de security-man: “juffrouw heeft u oordoppen bij?” Ja, het geluid was inderdaad dik oké ;-).

-Een ander voordeel van mijn nonkel zijn netwerk was dat hij bij de vorige cateraar ook wel eens kon regelen dat we bij de VIP catering konden gaan eten. Hij regelde eens met het hoofd van de catering dat we op zondagavond na onze laatste shift mochten gaan eten. Om zeker te zijn, vroeg hij wel of het kon doorgegeven worden aan de mensen die ons zouden binnenlaten. Maar het hoofd van de catering had een beter idee. Hij nam de blacklight stempel die je nodig had om toegang te krijgen en zette die op ons voorhoofd. Je had het gezicht moeten zien van de medewerkers die ons ‘s avond moesten controleren, toen wij zeiden dat ze dat blacklight op ons voorhoofd moesten richten. Goed gelachen hebben die, zeker toen het nog waar bleek te zijn :-D.

–Vanop het secretariaat had je een prachtig zicht over de wei. Toen we daar nog mochten komen (elk jaar werd het strenger) gingen we daar vaak het laatste optreden volgen. Geweldig om die wei helemaal uit zijn bol te zien gaan.

-Een beetje valsspelen voor deze, want die is nog van toen ik betalende festivalganger was. Mijn nonkel had me even backstage genomen. Toen mocht je nog in het artiestendorp als tapper van de perstent (het jaar nadien was dat gedaan). Ik was dat jaar vooral gekomen voor ‘Live’, opeens stond ik naast Ed Kowalzyck. Vreugde alom bij mijn puberende zelf. Het is dat dit voor het smartphone tijdperk was. Anders had ik nogal foto’s genomen.

-Vorig jaar raakte ik aan de praat met een bekend persoon. Zijn vrienden en hij waren aan elkaar hun rijbewijs aan het tonen. Om te zien wie er het lelijkste opstond. Even later kreeg ik zijn rijbewijs onder mijn neus geduwd. Dat het toch triestig gesteld was met die foto (het viel allemaal nog wel mee :-)). Ik heb hem maar gerustgesteld en gezegd dat nogal weinig mensen trots zijn op hun rijbewijsfoto. Die van mij is ook niet om over naar huis te schrijven (al had het erger gekund). En je zit daar dus de rest van je leven mee opgescheept. Het was op zich een zeer grappige conversatie. Daarom dat deze de lijst haalde.

-Mijn nonkel is niet de enige die kan netwerken. Vorig jaar had er iemand van ons team een stick bij met de Belgische driekleur. Tijdens de kwartfinale België-Argentinië moesten wij tappen. De stick was gegeerd, ook door het team dat de cocktails maakte. Dus werd er een deal gemaakt, jullie gebruiken de stick, wij krijgen na onze shift een gratis cocktail. En ja ja na een zware shift (Belgen en hun pintje tijdens de voetbalmatch weet je wel) en het teleurstellende verlies van onze Duivels, smaakte de cocktail eens zo goed.

Een deel van onze fantastische crew en ikzelf tijdens België-Argentinië. Gedoopt tot de crewfie!

-Tijdens de laatste jaren kreeg ik soms wel eens de ochtendshift op zondag. Een hele rustige shift, saai met momenten ook, maar het voordeel was wel dat je daarna nog naar alle optredens kon gaan kijken. En mensen die al vier dagen op het festival zitten, zien langskomen op zondagochtend is ook priceless. Er worden dan ook vooral Red Bulls en cola’s besteld op zo’n moment. En veel koffies ook, maar daarvoor moest je de laatste jaren bij de koffiestand zijn en niet meer bij ons.

-Alle grappen en grollen die we met ons team uithaalden. Ja we hebben daar nogal wat afgelachen tijdens shiften. En als de mensen die voor onze toog verschenen eens konden meelachen, lieten we dat niet na. Ik hoop dat zij er evenveel plezier aan beleefd hebben als wij.