Vandaag is het twee jaar geleden dat m’n jongste broer me belde. Zet je even neer zei hij. Ik zette me niet neer. Als mensen zeggen dat je moet gaan neerzitten, hoor je dat ook te doen. “Papa is overleden.” Die woorden zijn de eerste uren en dagen niet tot me doorgedrongen.

Ik ging door met m’n leven, we hadden al 2,5 jaar geen contact meer. Ik vond dat ik geen recht had om verdriet te hebben. Papa had me erg gekwetst. Hij was door zijn gevecht met zijn verslaving niet meer de man die ik me daarvoor herinnerde. En in de weken voor zijn dood had ik me dingen laten ontvallen waar ik later spijt van zou krijgen.

Hij is er nu 2 jaar niet meer en ik mis hem vaak. Papa en ik, wij hadden dezelfde humor. Gelukkig hebben onze familie en mijn broers die ook en wordt er daar veel en hard gelachen.

We hielden ook wel van dezelfde onnozeliteiten uithalen. Zo had ik hem als tiener eens uitgelegd dat heel veel Belgen ‘Worcestershire sauce’ verkeerd uitspreken. Hij was dat dan gaan opzoeken en moest tot zijn eigen scha en schande toegeven dat ik gelijk had (dat deed hij niet zo graag ;-)). Vanaf toen hielden we altijd wedstrijdjes als mama het weer eens verkeerd zei (sorry, mams). Met de ‘shire’ erbij, geen kat die dat daar ginderachter doet hè :-D. Ik weet ook niet of het ooit beslecht is wie er nu gewonnen heeft.

Ik heb lang ook met niemand zo over muziek kunnen praten als met mijn vader. In 2018, toen ik echt een heel slecht jaar gekend heb, heb ik me daardoor dikwijls alleen gevoeld. “Waarom is er niemand die dat begrijpt?”

De dagen rond het jaargetijde van zijn dood blijven moeilijk. Ik weet nog altijd niet of ik in een hiernamaals geloof. Soms hoop ik wel dat hij er nog ergens is. Al zei ik met Allerheiligen toen mijn jongste broer dat hij in dat geval niet meer op die strooiweide in Nieuwrode ligt. “Hij heeft al lang gezegd, ik ben hier weg. Ik ga wel naar wat festivals en concerten. Ik heb het gehad met dat dorp hier.”

Volgens mijn mama heb ik mijn zin voor avontuur van papa geërfd. Ik aard niet zo goed op het platteland. Ik denk dat papa, ook al heeft hij altijd op het platteland gewoond (op zijn studententijd na), toch wel van het leven in steden hield.

En dan is er nog ‘In Koor’. Toen mama onlangs naar Bart Peeters Deluxe kwam, stuurde ze de dag nadien dat hij ongetwijfeld ook zeer fier zou zijn. De avond zelf had ze nog gezegd dat hij hopelijk wel ergens had kunnen meekijken. Ik hoop het ook. Papa zou sowieso met de breedste smile ooit naar meerdere Bart Peeters concerten komen kijken zijn. Hij deed dat toch al geregeld. Misschien zou hij zelf wel in het koor gestapt zijn, want papa was ongetwijfeld de muzikaalste uit ons gezin. Hij speelde sax, al heb ik dat nooit gehoord, en kon best goed zingen als hij moeite deed.

Ik mis je papa … ik kom straks nog even naar de strooiweide. Hopelijk kom je even dag zeggen. Daarna ga ik naar oma en onze familie. Er zal ongetwijfeld weer goed gelachen worden en deze avond leg ik Born to Run op. Springsteen is nog altijd niet echt mijn ding, maar als er één dag is dat ik hem draai, dan is het vandaag wel!